16/03 De uitslagen van de verkiezingen voor de Tweede Kamer zijn nog niet
definitief als we richting station lopen. In de trein lezen we de Metro en
kijken we op internet. Eenmaal op Schiphol blijkt Mark Rutte in zowel Die Welt
als op CNN een held genoemd te worden: de man die na Brexit en Trump het
populisme op Europees grondgebied stopte. Kijken of er nog meer EG-reuzen
volgen die in Frankrijk, Duitsland en elders de afslag naar extreem rechts
weten om te buigen.
De eerste etappe richting Orlando, Florida voert ons naar Dublin. Een
aantal medepassagiers heeft zich in stemmig groen gehuld: we begrijpen dat het
morgen, 17 maart, St. Patrick's Day is. Het gaat dus om feestvierders. Nooit
geweten dat die Ierse heilige zoveel fans had in ons land.
Dublin; de klok staat een uur vroeger. We volgen de borden 'Connecting
flights' en ineens staan we voor een zestal loketten onder de noemer 'US
Preclearance'. Daar worden de vingerafdrukken en een foto van ons genomen. Plus krijgen we de
gebruikelijke vragen over beroep ('What have you done before?') en doel van de
reis. De beambte voegt er het advies aan toe om Graceland te bezoeken.
We strijken neer bij gate 402: over een half uur kunnen we inchecken. Ik
lees op internet dat ongeveer tegelijkertijd in Nederland de lijsttrekkers van
de gekozen partijen over de formatie overleggen.
Van Toon heb ik Joris Luyendijk, 'Kunnen we praten' te leen. Een klein
boekje, met grote vragen. Zoals 'Wat voor een land willen we zijn?' De Britten
en Amerikanen hebben daarop al een antwoord geformuleerd met Brexit en de keuze
voor Trump. Ons land koos gisteren niet voor de formule Wilders. Noch voor die
van de PvdA. Volgens Luyendijk is de vraag van Wilders naar de gewenste
identiteit van Nederland terecht, diens invulling niet.
Terwijl ik (letterlijk) ter hoogte van Groenland via het jazz-kanaal van Aer Lingus naar Bria Skonberg (nog niet eerder van gehoord) en Count Basie
luister, kom ik bij het dankwoord van Luyendijk. Zijn vraag in hoeverre de
Europese Nederlanders echt nog op democratische wijze deelnemen aan de
discussie over hun toekomst, zal me beslist nog een tijd bezighouden.
Tegen het eind van de vlucht zien we bij afnemend avondlicht een waterrijk
gebied onder ons voorbij gaan. Kronkelende grote en kleine waterlopen die
uitmonden in de Atlantische Oceaan, meren, moerassen; stukjes bebouwd gebied
waar de lichten ontstoken worden. En dan landen we op vliegveld Orlando,
Midden-Florida.
Met een treintje gaan we van de aankomsthal, richting bagage. Dankzij de eerdere controle door de Amerikaanse douane in Dublin kunnen we direct met de koffers richting Alamo Car Rental waar we de auto ophalen. Hoewel we thuis ook in een automaat rijden, blijkt het even wennen. Drie kwartier later checken we in bij het hotel.
Met een treintje gaan we van de aankomsthal, richting bagage. Dankzij de eerdere controle door de Amerikaanse douane in Dublin kunnen we direct met de koffers richting Alamo Car Rental waar we de auto ophalen. Hoewel we thuis ook in een automaat rijden, blijkt het even wennen. Drie kwartier later checken we in bij het hotel.
Las in mijn favoriete lijfblad een essay getiteld: De politiek-bestuurlijke kaste is vervreemd van het electoraat oftewel DE ROT ZIT DIEP. Interessant verhaal, ik zal het voor je bewaren.
BeantwoordenVerwijderenGraag Toon; zie het tegemoet Toon. Las vandaag in NRC 31/03 een opiniestuk 'Kamerleden lijken steeds minder op hun kiezers'. Ik snap het wantrouwen.
BeantwoordenVerwijderen