Dagboek VS (2); Suikerzoet

17/03  We ontbijten in de eetzaal van het hotel. Nog steeds is van alle clichébeelden er zeker eentje waar: veul dikke mensen. En die werken een in onze ogen ontstellend uitgebreid ontbijt naar binnen. De hele santenboetiek staat 's morgensvroeg tot ieders beschikking: van wafelijzers met beslag tot een compleet warm buffet. De laatste keer dat we in de States rondreden was in 2002: ‘Rien a changé’. Althans op dit ontbijtgebied. Daarna gaan we op zoek naar een supermarkt om voor de komende dagen wat 'handvoorraad' in te slaan. In de buurt blijkt een 7/11 te zitten en een stuk verderop een Publix.

Deze aanwijzingen krijgen we van twee dames die qua leeftijd net iets te oud zijn voor de titel 'kamermeisje'. We gaan met ze over op Spaans; een van beide vrouwen geeft aan nauwelijks Engels te spreken. Gisteren op het vliegveld ontmoetten we ook al Spaanstaligen, m.n. bij het grondpersoneel en de autoverhuurder.

Als we na de inkopen bij Publix - waar we opnieuw op de Spaanse tour gingen - richting motel wandelen, hebben we het over de plannen van Trump om het aantal 'hispanics' te verkleinen. Zouden daarmee echt banen vrijkomen waarnaar Amerikanen nu al trappelend van ongeduld uitzien?

We nemen onze lunch mee naar het park dat bij het hotel hoort. We worden er aan het water in twee talen gewaarschuwd voor krokodillen en slangen. Na het eten lopen we langs een aantal plasjes om uit te komen bij een stuk waar zo te zien een huwelijksvoltrekking in de open lucht gaat plaatsvinden. De suikerzoete spullen die daarbij horen - het is net als in een film - zijn er allemaal. Plus een dominee, een stijlvolle kleine man van 76, geboren in London, al 40 j Amerikaan. 'Heeft die enge vent jullie verkiezingen gewonnen?', is zijn eerste vraag als hij hoort waar wij vandaan komen. We kunnen hem geruststellen en schakelen over op Trump. Met échte Amerikanen zullen we de dagen erna niet over politieke zaken praten. 

Omdat we benieuwd zijn hoe leeftijdsgenoten - gepensioneerden (vaak uit andere staten) in 'The Sunny State' samenklonteren, maken we een verkennende wandeling door het nabijgelegen 'Vista del Lago'. Automobilisten moeten over een pasje beschikken om de slagboom van zijn plaats te krijgen. De houten bungalows zijn vrijgelegen, middelgroot tot groot, en hebben een veranda. Er staan er te koop voor prijzen vanaf 50.000 dollar, rechtstreeks van de eigenaar. Een flink aantal kijkt uit op meertjes waar Canadese kraanvogels langs de oevers lopen. Er is een zwembad. Het golfkarretje blijkt een geliefd vervoersmiddel. Er wordt juist een exemplaar afgeleverd bij een vrouw. 'My granddaughter will be so excited', jubelt ze ons toe als we haar met haar nieuwe bezit feliciteren. 'We will go to the pool'. Dat zwembad blijkt om de hoek. De dame in kwestie is dusdanig obese dat zo'n karretje een uitkomst is. 

Een afslag voor het zwembad leidt naar de kerk. Daar wordt zaterdag een wat verlaat St. Patricksbal gehouden. 

We lopen een uurtje over het terrein, kijken naar de onderscheidende objecten rond de woningen: Ierse wimpels, veteranenvlaggen, Sneeuwwitjes & Co, mediterrane Mariabeelden. Iedereen zegt iedereen goedendag en wij doen vrolijk mee. Al draagt het resort een Spaanse naam, we komen alleen mensen tegen bij wijze van spreken Johnson en Peterson heten.

Links van de uitgang stappen we binnen bij La Fuente voor koffie/thee. Meer van dit soort bungalowconcentraties hoeven we niet te zien.

Na drie kwartier in het sportzaaltje, lezen we wat in de late zon; relaxte dag, ‘bietje acclimatiseren’. Daarna weer na La Fuente, nu voor het avondeten. Na een ontvangst in het Engels schakelen we over op het Spaans, waarmee de conversatie met de jonge eigenaars uit Venezuela en Colombia meteen een persoonlijker tintje krijgt. Morgen gaan we écht onderweg!