Dagboek VS (12b); Geslenter in Savannah's havenkwartier

27/03 (na de middag)  Rond 14.00 uur verlaten we het historisch centrum van Charleston, en rijden richting Savannah. Op de laatste tonen van ‘Hotel California’ passeren we net voorbij de brug over de brede Ashley River ‘ons’ hotel met de ‘million dollar view’: ‘You can check out any time, but you can never leave’.

Uiteraard staan in de VS ook de nodige ge- en verbodsborden langs de weg. Op het uit de auto werpen van bijvoorbeeld een leeg blikje staat, per staat verschillend, een boete van 100 of 200 dollar. U-turns zijn niet overal gepermitteerd. Als bizar ervoeren we het bord dat we in 1999 tegenkwamen langs een highway die ons op dat moment al meer dan een uur door een woestijnachtige streek in het zuidwesten van de States voerde: ‘Verboden lifters op te pikken’. Wie zou nou in zo’n desolate omgeving bij een temperatuur van 34°C willen gaan staan liften? Het antwoord kwam een kilometer verderop: daar was een afslag naar een gevangenis, letterlijk temidden van niks. Ook nu passeren we een zijweg naar een penitentiaire inrichting die zonder meer in het groen ligt. Geen oppikverbod. Wel - zoals overal - de tekst dat de vluchtstrook echt alleen is voor urgentiegevallen, Staat er iemand met pech onderweg, dan verlaten je voorgangers al meters tevoren de linker rijstrook om op afstand de bandenwisselaar te ontwijken. Ik moet vanavond opzoeken of dit een verkeersregel is, beleefdheid of dat het geschiedt uit voorzichtigheid of angst (om een proces aan de broek te krijgen). Een van de borden die dat laatste suggereerde, zagen we eerder in Florida; met de kop van een letseladvocaat (plus naam en telefoonnummer) die naar eigen zeggen ‘gehaat’ wordt door de veroorzakers van ongelukken waarbij derden gewond raken. Eerlijk gezegd was ik de eerste dagen achter het stuur wel wat geïmponeerd door dit soort ‘reclame’ als normaal randverschijnsel in de berm.

Onze volgende pleisterplaats is Savannah, een havenstad aan de gelijknamige rivier die de grens vormt tussen Alabama en South Carolina, de staat waar we na de lunch vertrokken zijn. Wat decennia jonger dan Charleston waarmee het een aantal historische feiten deelt zoals de bevochten onafhankelijkheid van 'moederland' Engeland en de verloren Burgeroorlog.

Deze en nog meer feiten lezen we, nadat we de koffers in het hotel gezet hebben, op een serie borden tijdens een wandeling langs de rivier. Links de brede stroom en rechts de opgeknapte gebouwen die ooit het hart vormden van de havenactiviteiten aan de 'landing'. Nu bieden ze plaats aan winkeltjes, horeca, hotels, woningen, kantoren. Een levendig geheel. In tegenstelling tot de vergelijkbare plek waar we in Memphis langs de Mississippi wandelden, is hier sprake van een uitgebreid en samenhangend geheel van voormalige opslagplaatsen die nu in gerestaureerde staat een prachtige decor vormen voor geslenter langs het water in de namiddag.

Vanmorgen heb ik in Charleston een aantal huizen gefotografeerd, gelegen aan een straat met kinderkopjes. Dit soort 'plaveisel' is in het oude havenkwartier waar we nu rondkijken, in rijke mate aanwezig. Op een uitstekend geïllustreerd infobord valt te lezen hoe de keien binnenkwamen als stabiliserende ballast in de (grote) houten schepen. Er werden ook muren mee opgebouwd, zo te zien. Aan het ‘Waving Girl Dock’ staat een groot beeld van een jonge vrouw die hier elke dag met haar hond naar toe kwam om ieder die per boot voorbijvoer, toe te zwaaien. In de lange groene strook achter haar, staan enorme schaduwgevende eiken-met-baarden die met de bries vanaf het water voor de nodige afkoeling zorgen.

De tweede stad op één dag. Tsjonge. Prachtig. Opnieuw aan de kuier in een waterrijke omgeving aan de Oostkust. Ik ben benieuwd wat we morgenvroeg in het historisch centrum zullen zien. En wat een vergelijking met Charleston zal opleveren. Een hostess in het hotel heeft op de kaart al wat te bezoeken hoeken aangetekend. Op dit uur van de dag komt deze rustige en van veel groen voorziene plek aan het water op mij over als een klassieke 'locus amoenus': een bijzonder aangename plek. Het is een momentopname en ik zal eens rondvragen bij de localo's, 

Net als we rond 20.00 uur bij Joe’s Crab Shack besteld hebben, belt nichtje Denise uit San Diego (CA). We hebben het over typische dingen die we hier in ‘the South’ tegenkomen, en over de verschillen met de zijde waaraan zij woont: de westkust. Een soort verklarende gids op afstand. We nemen afscheid als de maaltijd uit de keuken arriveert.

Wanneer we tussen 21.00 en 21.30 uur langs de voormalige 'landing' richting hotel wandelen, is het windstil. De enorme raderboot die we vanmiddag al zagen, komt net terug van een ‘night & dinercruise’ op de Savannah River. Een mooi tafereel dat wij tijdens dictees in de 6^de klas van de lagere moesten omschrijven als ‘feeëriek geïllumineerd’. Mensen zitten op banken aan het water, in de restaurants heerst een kalme bedrijvigheid: in Nederland zou dit bij deze avondtemperatuur van tegen de 20°C. als een aangename zomeravond beschreven worden. Het is pas eind maart: het valt te bedenken hoe het hier zal aanvoelen als het bij ons echt zomer is. 

Op de Savannah River doemt ineens een kolossaal containerschip op, begeleid door twee loodsbootjes. Het gaat onder de Talmadge Memorial Bridge door richting huidige haven. Als ik later in bed lig, hoor ik, vlak voor ik in slaap val, nog meer schepen voorbijkomen. Op de een of andere manier een rustgevend idee.