Dagboek VS (14); Eindelijk een alligator

29/03  In 2002 reden we door de staten Oregon en Californië. Bij de route van Portland naar San Diego ging ter hoogte van San Francisco de snelweg langs de westkust de rode draad vormen: links land, rechts strand. De oostkust van de VS die we nu richting het zuiden volgen, is veel minder strak opgebouwd: een groot aantal rivieren zorgt voor een gelardeerd geheel met delta's, estuaria, getijdegebieden, inhammen, schiereilanden, lagunes, baaien, kreken. Het woord 'hafkust' komt bij ons bovendrijven, waarbij langgerekte en smalle stroken duinen/zand die parallel aan het land 'meelopen', binnenzeeën vormen. We zien die 'ruggen' vanuit de auto: hoge palmen op een witte ondergrond.

Van dat afwisselende landschap krijgen we een zomers aandoende indruk tijdens het gedeelte Charleston - Savannah - St. Augustine. Vanuit die derde stad gaan we vandaag redelijk vroeg op pad richting Merritt Island National Wildlife Refuge om een deel van de kust te gaan bekijken waar water en land voor een delicaat eco-systeem zorgen.

Dat beschermde natuurgebied ligt tussen New Smyrna Beach - een naam die we sinds gisteren weten te duiden - en het legendarische Cape Canaveral. (Om de een of andere reden blijken wij alletwee tot onze verbazing tot dat moment die lanceerplek in Californië gedacht te hebben.) De Indiana River en de Banana River zijn bepalende factoren en als we die eerste rivier via de zoveelste magistrale brug tijdens deze toer overgestoken zijn, ligt de afslag naar het beschutte gebied voor ons.

Al veertien dagen - de Smoky Mountains afgelopen weekend uitgezonderd - rijden we door waterrijk gebied met veel moerassen. Onderweg vielen er regelmatig 'alligator farms' te bezoeken of kon je met een propellervaartuig aan 'wildlife spotting' doen. Wij kiezen voor de eigen benenwagen en inderdaad zien we er vandaag 'live' eentje: het beest bevindt zich in het heldere water in de buurt van het bezoekerscentrum aan het uiterste puntje van een vlonderpad door een stuk 'scrub land'. Bijna aan het eind van deze trip dan eindelijk ‘onze eerste alligator’.

Een jaar terug las ik een artikel waarin de vraag gesteld werd in hoeverre wij nog onbevangen naar een nieuwe omgeving kunnen kijken: tv, film en sociale media staan ons toe overal ter wereld een kijkje te nemen en als we dan ergens zelf voor het eerst zijn, zit er al zo'n beeld (frame) dusdanig stevig in onze kop, dat we al snel geneigd zijn te zeggen in hoeverre de werkelijkheid wel/niet met dat gedachte plaatje overeenkomt. Misschien is dat de reden - buiten de in onze ogen waanzinnige ritprijs - die ons van een tocht afgehouden heeft met zo'n platbodemvaartuig, aangedreven door een reusachtige ventilator, op jacht naar krokodillen. 'Airboats', populair in bijvoorbeeld NCIS Miami: ik reis er al jaren op, vanuit mijn stoel voor de televisie.. 

In de groene omgeving van het 'scrub land' waar wij 'ontvankelijk' voor nieuwe indrukken willen gaan rondbanjeren, domineert het lage gewas (kreupelhout in de Nederlandse vertaling). Hier zijn herten, slangen, schildpadden, alligators, vogels, vlinders en andere diersoorten afhankelijk zijn van plant en water. 
Een tiental kilometers van het bezoekerscentrum lopen we de Scrub Ridge Trail; daar geeft een bord aan dat in Florida tweederde van dit type land verloren is gegaan 'to development'. Een aantal al dan niet particuliere organisaties probeert een en ander in stand te houden.

De eerste kennismaking hier met het 'wildlife' vindt plaats in de vorm van twee steken: nog geen twintig meter op pad of een groot en een klein insect hebben mijn onbedekte huid weten te vinden. Opmerkelijk genoeg blijven de jeuk en de zwelling veroorzaakt door het kleinste ding, het langst aanwezig. Daarnaast spotten we onder meer grote roofvogels, een flinke kolonie zilverreigers, en een overstekende schildpad; het is een mooi stukje natuur.

Ondertussen is de temperatuur rond 13.30 uur opgelopen tot 30°C en we besluiten een schaduwrijke pick-nickplek aan de Indiana River op te zoeken voor de lunch.

Daarna rijden we richting Orlando, passeren voor de tweede keer deze reis de afslag naar Disney World om in het nabijgelegen Kissemmee het hotel op te zoeken waar we deze roadtrip begonnen.

's Avonds bel ik mijn nichtje. Ik tref haar niet aan in San Diego; ze bevindt zich op dat moment in het diepe zuiden van Texas (Easter Egg Valley, Paaseivallei; wat een grappige naam voor een droge streek waar ooit mijnen geëxploiteerd werden), een tijdzone ten westen van ons en toch in hetzelfde land. Morgenavond vliegen we zes tijdzones naar het oosten: via Dublin naar Amsterdam.