Dwars door Spanje (1); de aanloop

Op vrijdag 15 juni vertrokken we met de auto vanuit Den Bosch richting El Chorro, Spanje. In dat plaatsje, 48 km boven Málaga, zouden we de wandeling over de Caminito del Rey gaan maken; de toegangskaartjes hadden we al op 23 februari besteld.

Als je zo’n lange reis maakt, moet er onderweg toch meer te zien zijn. We kozen voor streken, plaatsen en dorpjes waar we nog niet eerder waren. Spanje is een lap van een land en ondanks onze frequente aanwezigheid daar, blijven er steeds weer nieuwe dingen te ontdekken. Zo ook nu. Ontdekken doe je ter plekke. Spontaan, ongepland, verwonderend. Daarvan wil ik in een aantal blogs verslag doen.

Toen we vrijdag 14 juli terugkwamen, hadden we 5.100 km op de teller staan. We sliepen tijdens die vier weken in 14 verschillende bedden; 11 daarvan stonden in Spanje, 3 in Frankrijk. We verbleven in hotels, hostals, huizen en huisjes. De meeste overnachtingsoorden legden we onderweg vast.

De eerste stop was in de buurt van Tours, Frankrijk. Eigenlijk wilden we de nacht doorbrengen in Le Mans, waar vooraf ‘alles in de verre omtrek’ bezet bleek vanwege een auto-evenement. Dus werd het een Budget B&B aan de rafelrand van de stad Tours, in de buurt van het vliegveld. Een prima restaurant om de hoek (‘la Boucherie’ vol blinkende tegels), prima plek om te pitten, en op zaterdag zó weer op snelweg richting Bordeaux en verder.

Eind van de middag - na een lang vlak stuk door Les Landes waar we ooit ‘s kilometers wandelden en fietsten - kwamen de Pyreneeën van Frans Baskenland in zicht. In de buurt van de zee zie je de bergen meer dan dat je er ‘klimt’. 

We rijden de grens over tussen Frankrijk en Spanje. Navarra - Nafarroa, staat er op het bord. Dit is het land der Basken, hoewel niet het Baskenland, País Vasco, dat ligt rechtsaf. Wij gaan linksaf, richting Pamplona. Het oude koninkrijk Navarra is een autonome  regio waarin onlangs rumoer ontstond vanwege plannen die de  huidige coalitie heeft voor het dominante gebruik van het Baskisch in onderwijs en bestuur. Volgens onderzoek zou in het bergachtige noorden het Baskisch algemeen gesproken worden, in het centrale gedeelte regelmatig en in het zuiden nauwelijks. Onder jongeren beleeft de taal een revolutie. 

Naarmate de mondialisering toeneemt, groeit de behoefte aan zaken die de eigen identiteit bepalen. Da’s een stelling. Vaak ook een aangenomen waarheid. Wedden dat er ook Baskische rappers zijn? Die moeten bestaan, want dit van oorsprong Amerikaanse fenomeen passeert elke landsgrens. Met gemak. Mondialisering; op de eigen vierkante kilometer, dat dan weer wel.

Eenmaal op de route richting Pamplona rijden we door een prachtig heuvelend landschap. Zuid-Frankrijk en Spanje hebben in tegenstelling tot Nederland een natte lente achter de rug. Het is er groen en het staat er vol wilde bloemen. De komende weken zal steeds weer opnieuw blijken hoe kleurrijk het kan zijn op dit schiereiland dat doorgaans dor aandoet tijdens een groot deel van het jaar.

In het zicht van Pamplona, slaan we af naar het plaatsje Noáin-Esquíroz. Het hotel staat op een industrieterrein. Ik ben benieuwd hoe onze achternaam dit keer overgekomen is; we blijken ‘verspaanst’. Deze variant is nieuw.

We ‘zitten’ op loopafstand van het centrum waar we ‘s avonds in een door Chinezen uitgebaat Spaans lawaaierig (o.a. drie tv´s met dezelfde WK-match) volkscafé pizza eten. Over mondialisering gesproken. Morgen met de bus naar Pamplona.