Op
maandagochtend 18 juni zetten we op tijd de rolkoffers in de auto, tanken
Euro95 tegen de zeer concurrerende prijs van €1,20 de liter en gaan op weg naar
Soria. Deze plaats ligt in het noordoosten van Castilla-La Mancha aan de Douro
die daar in de buurt ontspringt. Het is niet zo ver rijden. We verlaten
Navarra, komen een stukje door La Rioja en bereiken de regio waar we de komende
dagen zullen verblijven.
In een El
País van februari jl. bevatte de bijlage El Viajero een wandeling langs de Douro
over een nieuw pad. Het traject langs de rivier leidt naar de oude Iberische
vesting Numantia waarop de aanstormende Romeinen lang geen vat kregen. Bij de
uiteindelijke verovering in 134 v. Chr. maakte een groot deel van de bevolking
zelf een eind aan het leven. Wat overbleef, werd als slaaf afgevoerd. Het
laatste verzet op het Iberisch Schiereiland was gebroken.
Het oude
stadje van zo’n 40.000 inwoners doet druk aan tegen het middaguur. Te voet door
het centrum van Soria vinden we een prima hostal waar we onze spullen parkeren,
wandelkleding aantrekken en op weg gaan naar de rivier.
Bij het
startpunt staat een groot bord dat het traject van zo’n acht kilometer
beschrijft. De aanleg kostte €1,7 miljoen. Al snel wordt duidelijk dat daarvoor
een groot aantal ‘kunstwerken’ werd aangelegd in de vorm van hangende, goed
gezekerde en beveiligde wandelbalkons parallel aan het water. Aan de overzijde
loopt een vergelijkbare voorziening die na een aantal kilometers oversteekt
naar onze kant. Op dit punt ligt de oude stadsmuur die we enige tijd links
hadden, inmiddels achter ons.
De rivier
is hier nog ‘jong’ en het water oogt glashelder. Van enige hoogte bestuderen we
een tijdje een school vissen die bij een stroomversnelling ligt te foerageren.
Joekels van beesten. De vegetatie op de open stukken telt een groot aantal
wilde bloemen. Een prachtig decor.
Langzaam
klimt het pad richting Garray. Op enig moment kleurt de heuvelrug blauw door de
Massale aanwezigheid van plakken lavendel. Druk is het nauwelijks op het pad.
Aan de overkant zwemmen wat jongelui.
Wat
huizen kondigen Garray aan dat we via een brug binnenwandelen. Op dit punt
mondt de Tera uit in de Douro. In de volle zon lopen we omhoog naar de heuvel
met de resten van Numantia of Numancia, in de Spaanse versie. Die blijken
achter een stevige omheining te liggen en ze bezitten een museale status. Kijk:
dat stond niet in de enthousiaste beschrijving in El Viajero waarop we ons
zonder verder gegoogel verlaten hebben. Musea zijn in Spanje gesloten op
maandag. Dus.
In Garray
drinken we onder de kerktoren-met-ooievaarsnest een caña con limón, de Spaanse
versie van wat later Radler is gaan heten. Als je hier op dit tijd van de dag
een kanon af zou schieten ... . Afijn, we horen de ooievaars klepperen, zien de
zwaluwen scheren, ervaren de volle, lome stilte die ons omgeeft. Aan het raam
van de bar neemt een man een kop koffie, praat wat met de dame die binnen
bedient en waarna hij weer verdwijnt. Hier, in dit dorpje van zo´n 800
inwoners, kun dat boek schrijven, tot mooie gedachtes komen. Of in opperste
verveling langzaam doorzichtig worden. Spanje is bezaaid met dit soort
kerkpleintjes.
We lopen
de 8,2 km terug, waarbij we in het zicht van Soria oversteken naar de
linkeroever met zijn informatieborden over de bomen, planten en dieren die hier
leven.
Het
stadje komt net weer op gang als we het centrum bereiken. Tijd voor een late
siësta in de ruime en vrolijke kamer van het hostal. ‘s Avonds doen de straten
zeer levendig aan. De terrassen staan en zitten goed vol en in een van de vele
bars bestellen we wijn plus een aantal peuzelgerechten ‘para compartir’, om
samen te delen.
Morgen
Manzanares.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten