dinsdag 8 januari 2019

Hoe Geert het bezige Ruspje Nooitgenoeg voorbijeet


Op 6 januari 2019 mocht ik in de Vughtse Lambertuskerk de jubileumexpositie van Geert de Bruijn openen. Met deze tentoonstelling (te bezoeken t/m 20 januari) markeert De Bruijn zijn 35-jarig kunstenaarschap. Tegelijkertijd verscheen de uitgave ’35 jaar met de Moedergodin’. Ter begeleiding van de daarin afgebeelde assemblages maakte Geert een keuze uit de teksten die ik eerder in blogvorm over zijn werk publiceerde.

In mijn lofrede zondag jl. voegde ik - uiteraard na een woord van welkom - aan genoemde publicatie nog drie vingerwijzingen toe. Dit drietal wil ik in evenzoveel achtereenvolgende blogs via bolduque.blogspot.com onder de aandacht brengen. De foto’s zijn gemaakt door Geert zelve. Hierbij vingerwijzing 2.

2. Kan mijn kleinzoon van 7 dat ook?
Nee, tenzij dit kleinkind een genie is. Zo-eentje die op 8-jarige leeftijd op een extra kussen aan de vleugel gezeten, het 6de pianoconcert van Beethoven componeert.

Wat ik inmiddels van Geert begrepen heb, is dat elk kunstwerk een verhaal moet hebben. En dat ook bij de onveilige kunst geldt. Als gezegd, zit achter heel zijn oeuvre de beschermende Moedergodin. En niet het hongerige Rupsje Nooitgenoeg.

Een verhaal is de basis voor een werk. Lang heb ik gedacht dat kunstenaars in één vloeiende beweging van dat verhaal naar het eindproduct gaan: een film, marmeren beeld, gedicht, boek schilderij. Waarbij ze stiekem in hun tak van sport op zoek zijn naar een resultaat dat al het overige overbodig maakt. Zo laat Philip Roth een auteur aan het woord die de Amerikaanse roman schrijft die alle andere romans overbodig moet maken. Na dit werk is Roth tot recentelijk gewoon blijven doorwerken.

Is de motor achter elke kunstenaar de creatie van een werk dat al het andere overbodig maakt? Het sublieme? Sinds we in 2018 op tv de auteur Ben Okri aan het woord zagen, hebben Geert en ik enig besef van wat dat inhoudt. Okri beschreef hoe tijdens een bergwandeling de  natuur zoveel indruk kan maken, dat het is alsof je door een kathedraal loopt. En bijna het ‘sublieme’ kunt aanraken. Een mooie vergelijking om vandaag in dit hoge naar de hemel reikend gebedshuis uit te spreken.

Los van de drive richting het sublieme kan - m.u.v. dat zeldzaam voorkomende componerende genietje achter de vleugel - geen kunstenaar zonder aanleg, scholing, ervaring, kritiek en hard werken.
Scholing onder het kritisch oog van een ander, leidt tot resultaat. Daarom mag zangeres en jurylid Anouk best een duo zelfingenomen dilettanten uit The Voice of Holland knikkeren.

Nee, ondanks al die verworvenheden gaat het tijdens het creatieproces nog niet in één keer goed.

Ook Geert ploetert. Deze zomer hoorde ik hem in zijn buitenatelier zeggen: zo kan het ook mooi zijn. En hij draaide het onderhanden werk om. Evenwicht kent letterlijk verschillende invalshoeken. Want, zoals Geert graag citeert: ‘Voor elk afgebeeld element is maar een plek de goede plek’.

En eer je dat weet, ligt Rupsje Nooitgenoeg al jaren ver achter je.

(wordt vervolgd)


Geen opmerkingen:

Een reactie posten