Onderweg

Het kan zomaar gebeuren dat je opeens getuige blijkt te zijn van iets wat groter is dan jezelf bent.

Zo zaten wij afgelopen zaterdag in het theater in afwachting van Babel (Words). De choreografie van Sidi Larbi Cherkaoui en Damien Jalet zou beslist geweldig zijn, maar gaandeweg de voorstelling bleek dat veel meer te zijn. Overrompeld, dat voelde ik me. ‘Wat een volkomenheid’, dacht ik en ik liet me meeslepen door de ultieme balans die op het toneel tastbaar werd. Voor de meesten van ons ligt die perfectie voorbij de eigen horizon, maar nu had iemand haar weten te vangen. De emotie die het zien van die grootsheid opriep, zette mij op een gladde rails zonder stootblok. Onstuitbaar.

Zoiets dus. Ik ging voor de bijl als een blozende knaap die ineens naast het mooiste meisje van de klas komt te zitten.

Het was niet de eerste keer dat ik deze sensatie onderging. Er zit een patroon in, dat begint met je nietsvermoedende aankomst op een bepaalde plek die ‘wel eens interessant zou kunnen zijn’. Als die plek in een keer te overzien is en bovendien je eigen grenzen te boven gaat, volgt ogenblikkelijk de knock-out. Zo werkte dat jaren terug toen ik voor de eerste keer Carcassonne bezocht. En later bij het Koninklijk Paleis in Bangkok. Meer recent brachten een processie in Moresnet, de aanblik van Ávila en een optreden van Willemijn Smeets me buiten mezelf. Bij Willemijn weet ik me het moment nog haarzuiver te herinneren. Ze zong tijdens Theaterfestival De Boulevard 2008 de Nederlandse hertaling die ze met Michiel Lieuwma maakte van Emy MacDonalds This is The Life. Ik was meteen, zoals dat bij ons thuis heette: ‘Verkocht, meneer d’n dokter’.

Nu zit ik weer in de wachtkamer. Niet letterlijk natuurlijk, want je moet wel onderweg zijn om grenzen te passeren.