La cocina (16); salmón con manzana

Na een drukke 7^de december 2012 gaan we ’s avonds met een aantal ‘Amigos del Camino Español de Los Tercios' aan tafel. Het centrum van Toledo is prachtig aangelicht als we rond 21.00 uur richting ‘Museo de Productos de Castilla la Mancha’ wandelen. Dat is net zomin als het Madrileense ‘Museo del Jamón’ een museum: je kunt er eten. In ons geval ‘raciones’, hebben we van tevoren te horen gekregen. Fors uitgevallen tapas, zeg maar.

En passant zullen journalist-auteur Fernando Martínez Laínez, vice-voorzitter Juan Vicente Elices Mateos en ik de opzet voor en de haalbaarheid van een Spaans-Nederlandse studiedag bespreken. Die zou in de lente van 2013 in Den Bosch plaats moeten vinden.

Met ons gezelschap van 15 personen vullen we maar een klein gedeelte van de eetgelegenheid. Naar Spaanse begrippen zijn we wat aan de vroege kant. Als we iets na middernacht het etablissement verlaten, zit de tent aardig vol. En wij ook. Een keur aan heerlijke gerechten is door ons met smaak soldaat gemaakt. Curieus woordgebruik overigens in dit gezelschap houwdegens van de Spaanse Infanterie. Tevreden zijn Alfonso, Juan Vicente en ik over het gekozen thema: ‘De Tachtigjarige Oorlog en propaganda’.

Die ochtend heb ik binnen de muren van de Academia Infantería de Toledo voor een zaal van 450 toehoorders een voordracht gehouden waarin dit onderwerp ‘meeliep’. Bijvoorbeeld bij de weging van Willem van Oranje en de hertog van Alva. In beide landen wordt dit tweetal totaal anders gewaardeerd. In ons land excelleert Willem in het volkslied als de vader des vaderland, die het als gewetensbezwaarde moet opnemen tegen de ko-ho-honing van Hispanje. Inmiddels blijkt ook bij de Academie de studie van de onlangs overleden Leo Adriaenssen bekend waarin diezelfde Pater Patriae genocide aangewreven wordt. Beeldvorming. Propaganda. Eerder heb ik daaraan rond wat gebeurtenissen in 1629 - de val van Den Bosch - een artikel gewijd.

Tevreden dus na  afloop op weg naar ons onderkomen bij de Academie.

Als ik een paar dagen daarna thuis in de keuken sta, probeer ik een van de gerechten ‘na te maken’: gerookte zalm met appel. Als bodem dienen sneetjes korstloos wittebrood. Die bedek ik met flinterdunne schijfjes zure appel. In dit geval Granny Smith. Vervolgens breng ik een laagje zachte smeerkaas aan, die opgepept is met een mespunt mierikswortelpasta en wat zout. Dan volgens gerookte zalm, weer wat zachte kaas en appelschijfjes. Het geheel wordt afgemaakt met aangelengde Limburgse rinse appelstroop. Het komt aardig in de buurt van wat wij bij voorgeschoteld kregen. In elk geval zit ik nog na te genieten terwijl ik dit schrijf. Groente? Gemengde sla met wat mosterd-honingdressing. Que aproveche.