Aboepertant

Om plaats te maken voor wat anders, staat het oude opklapbed nu te wachten op vervoer naar ‘het stortje’. Of liever: naar de milieustraat. Het ‘resoor’ wordt trouwens misschien nog opgehaald door iemand die in oud ijzer doet. Het ‘resóór’, met het accent op de tweede lettergreep: de verende ijzeren bedbodem. Naar ik begrijp is die uitspraak op zijn retour en wint ‘ressort’ aan populariteit. Als tenminste iemand dat woord nog gebruikt voor wat anders dan een vakantieoord.

Het ‘resóór’, dus. En dat stond boven in de weg dus moest het ‘op ‘nne siebot’ naar de schuur. Snel dus, op zeer korte termijn. Plots. Tot nu toe dacht ik dat ‘siebot’ direct verwant was aan ‘sebiet’, dat terug te voeren zou zijn tot het latijnse ‘subitus’ (onverwacht). Het schijnt anders te liggen. ‘Op ‘nne siebot’ is/ was ook in het Tilburgs en het Bredaas bekend en beide pleiten voor een andere herkomst. Eentje waarbij het verdwenen ‘op een bot’ zoiets betekent als ‘met een schok’.

En dat bracht mij op ‘aboepertant’, (ook) zo’n woord van ons moeder. Eenmaal bekend met het Frans begreep ik dat ze ‘à bout portant’ bedoelde: ‘zonder inleiding’. Zo van: ‘Afijn, komt me dieje mens op ons af en aboepertant zeet ie: Weg hier, dit is privéterrein. Wisse wij veul’. (Welnu, komt die man op ons af en direct zei hij: Weg hier, dit is privéterrein. Wisten wij veel.)

Kijk, dit ‘aboepertant’ is dan nog doorzichtig, om het zo te zeggen. Het heeft me heel wat hoofdbrekens bezorgd eer ik het bij ons thuis gebruikte ‘essesair’ wist te duiden. De ‘essesair’ was als luie stoel voorbehouden aan ons pa, hoewel ieder er tijdens zijn afwezigheid graag in ging zitten.

Afijn, ik ga via-via nog eens navragen of inderdaad iemand in dat oude ‘resoor’ geïnteresseerd is. Hoeven wij het niet naar het stortje te versjouwen.