Nog erger?

Zo'n 20 jaar geleden moest ik voor een tv-journaal verwoorden hoe kort daarvoor een gegijzelde collega door de politie ontzet was. De situatie waarin zich een en ander afgespeeld had, was complex waardoor ik mijn woorden extra zorgvuldig koos. Dat lukte prima. Ook de tongbreker 'stroomstootstok' kwam er vlot uit. Na de uitzending merkte iemand op dat ik wel erg blij gekeken had. 'Uiteraard. Want het had ook anders met mijn collega kunnen aflopen', luidde mijn verklaring voor mijn als niet zo serieus ervaren gezicht.

Aan dat voorval dacht ik gisterenavond terwijl op de buis een Amsterdamse wethouder uitlegde waarom het redelijk was om Amsterdam Arena naar Johan Cruijff te vernoemen. 'Zijn familie heeft daarin uiteraard het laatste woord', zei hij opgewekt, 'Maar die heeft op dit moment wel wat anders aan het hoofd'.

Keek ook de stadsbestuurder te blij? Gold hier opnieuw het tweede axioma van Paul Watzlawick dat aangeeft dat niet de inhoud bij de toehoorder blijft hangen maar de manier waarop deze gebracht wordt? Had bij de dood van Cruijff een ernstiger gelaat gepast?

Was trouwens het heengaan van Johan wel erg genoeg voor al die media-aandacht, las ik op Facebook. De berichten over de gestorven volksheld zetten immers in één keer de aanslagen in Brussel op een tweede plan. Dat leek de schrijver ongepast, iets wat een paar weken daarvoor ook gezegd was over het gebrek aan compassie in de Nederlandse pers voor de terreuraanslagen in Ankara.

Wat is erger dan wat anders? Bestaat daarin een rangorde? Mag de dood van een huisdier als ellendiger beleefd worden dan een massamoord elders? Of dan het als 'vroeg' te bestempelen heengaan van een bekend persoon?

Vrijdagavond zat bij DWDD de groep 'The Common Linnets' aan tafel. Ilse de Lange en haar drie mannen gaven op virtuoze wijze een voorproefje van hun nieuwe cd. Bijzit Marc-Marie Huijbregts zat tijdens dit optreden zichtbaar te glimmen. 'Ik vind het fijn als mensen zulke mooie dingen weten te maken', zei hij. Waarmee ik het volkomen eens was: mooie dingen maken mag nog steeds in dit leven. Al is het om de rest draaglijk te maken, zoals Nietzsche over kunst zei.