Timoer

23 september, ‘Carnival of Guilt’. Een voorstelling van Union Suspecte en één van de appetizers waarmee De Verkadefabriek onder de noemer ‘Heden: Theater!’ het seizoen 2010-2011 opent.

Moderne dans dus. Bij de zaaldeur slaat zoals altijd twijfel toe: wordt het wat? Zeker als ik lees in de ter plekke uitgereikte flyer dat het gaat om een vorm van ‘narratief danstheater’. Plus ‘politiek en vertellend’. Misschien had ik dat vooraf kunnen weten, maar ik stopte op de website bij oneliners als ‘Hoe kijken mensen uit verschillende culturen aan tegen de hel op aarde?’. En ‘Hoe verhouden jongeren zich tegenover de zeven hoofdzonden?’. Nou, die verwerpelijke verzameling moest ik wel van ver naar boven halen: hebzucht, hovaardij, wellust, afgunst, vraatzucht … .

Als ik zit, weet ik in elk geval welke kant het op zal gaan: die van de mateloosheid. Timoer Lenk in de reïncarnatie van een kampvechter stapt het toneel op. Hij blijkt de meester van het zwarte goud. Boven op drie rode ‘Total’ oliedrums laat hij een indrukwekkend staaltje zien van vocale percussie. Montezuma’s Revenge, maar dan in zijn eentje. De slijmerds arriveren, aangetrokken door een schat die zij nog niet bezitten. Ik moet denken aan de knechten in Bomans’ ‘De avonturen van Pa Pinkelman’. Die hebben de makers vast niet gelezen.

De knechten proberen in de gunst te komen van Mister Beatbox. Ze slijmen zich in. Wat zich vervolgens ontwikkelt, is theater, ik noem het maar ‘minimalistische en tegelijk symboolrijk’, dat stelling neemt: de mens verraadt zichzelf voor bezit. Nooit geweten dat je kunt copuleren met olievaten. De Trevifontein komt voorbij op het nummer Purple Rain. De verloedering krijgt diepte op het Agnus Dei, maar dan in de begrafenisversie: Dona eis requiem.

Beeldtaal? Zat, en bij vlagen groots en meeslepend. Dans? Mondjesmaat. Boeiend? Zeker. Georgina Teunissen, geboren Del Carmen, Sam De Waele, Serdi Faki Alici en Lucius Romeo-Fromm overtuigen. De makers Haider Al Timimi en Ruud Gielens, dertigers met wortels in respectievelijk Bagdad en Mechelen, vormen een vruchtbaar duo. Met deze voorstelling geven ze een visitekaartje af. Veelbelovend, want in de danswereld is het lonend het om geesten met een Oosterse en Westerse beeldenrijkdom te laten fuseren. Dat bleek duidelijk tijdens de laatste Boulevard met andere Belgische producties Babel (Words) en 32, Rue Vandenbranden.

Ik ben benieuwd naar de volgende van Haider & Ruud.