Veul

De Indische Rijsttafel is uitgevonden in de koloniale tijd. Al dan niet met gebruikmaking van plaatselijk gerechtjes kwam binnen de Indisch-Nederlandse gemeenschap een tafel- en maagvullend smulcomplex tot stand. Zelf dachten de uitvinders dat het origineel zou zijn, maar het was vooral ‘veul’. Dat laatste is typisch Nederlands.

Spaghetti komt in Italië met een behapbare saus op tafel. Minimalistisch is de uitvoering van die bij ‘spaghetti aglio olio e peperoncino’ en wat substantiëler voor ‘alla carbonara’. Maar nooit is er sprake van een overdreven hoeveelheid. Daarom is in de Nederlandse keuken het gebruik ontstaan om er maar van alles aan toe te voegen. Zo is de eenvoudige maar smaakrijke ragù alla Bolognese in ons land verrijkt geraakt met hele pakken soepgroente, om maar wat bescheidens te noemen. Met als resultaat ‘veul’, dus.

Gisteren stond ik met de auto voor een stoplicht. Naast mij kwam een busje te staan met op de zijkant reclame voor een partycentrum. Een van de culinaire mogelijkheden aldaar blijkt een ‘tapas buffet’. In Spanje zelve vormen de tapas een hapje. Het werkwoord ‘tapear’ slaat op de goede gewoonte om – het liefst met een klein gezelschap – van gelegenheid naar gelegenheid te gaan om op elke plek staande aan de bar de (kleine) specialiteit van het huis te eten. Zo kun je de hele avond op een smakelijke wijze ‘vlinderend’ bezig zijn. Het ‘tapas buffet’ lijkt me een Nederlandse vinding, opnieuw onder het vaderlandse eetmotto: ‘veul’.