Amandelbloesem

De amandelbomen staan hier op Tenerife eind januari - begin februari in volle bloei. Een prachtig gezicht, waarvoor je een stukje omhoog moet.

Op 14 maart is die rozige tooi verdwenen. In de folder 'Ruta del Almendro en Flor', die ik voor 1€ aanschafte bij het VVV van Puerto de Santiago, staat geruststellend dat de Amandelbloesemtocht ook buiten het seizoen prachtig is. Quod est demonstrandum als ik om 13.00 uur in Santiago del Teide uit de bus stap.

De route SL-TF 60 is negen kilometer lang en sluit aan op routes die ik de voorgaande weken in dit dal begon. Die naar Masca, bijvoorbeeld.  Meteen al is duidelijk dat de takken die Van Gogh zo mooi wist te schilderen, inmiddels flinke vruchten dragen.

Het pad voert langzaam omhoog langs waterreservoirs en wijngaarden. Richting noorden ligt het plaatsje Valle de Arriba en al snel doemt voor me El Teide op, besneeuwd en wel. Volgens de folder was de vlakte die ik voor me zie, eerder begroeid met dennen. Die verdwenen toen de toenemende bevolking in de 16de en 17de eeuw steeds meer hout nodig had. De kaalslag kreeg zo'n omvang, dat met het bos ook de watervoorziening dreigde te verdwijnen.

Ik lunch tegenover een klein wit kapelletje, eindpunt van de jaarlijkse Calvario de los Baldíos. Toen op 18 november 1909 de tot nog toe laatste vulkaanuitbarsting op Tenerife plaatsvond, stopte op dit punt na negen vloeibare dagen de lavastroom uit de Chinyero. De processie met het beeld van de gekruisigde Christus uit de kerk van Santiago zou haar uitwerking gehad hebben. Waarna het pad verder gaat over zwart en kaal lavaland.

Een uur later wordt de omgeving weer groen dankzij de dennenbomen. Vroeger werden die afgetapt; het hars hield de bootnaden dicht.

Rustigjes aan ben ik gestegen van 850 naar 1.150 m. terwijl achter me het dal van Santiago dicht trok. Een oude krater heeft me al die tijd afgeschermd en in de zon gehouden. Nu ik die loebas gerond heb, neemt de nevel toe. Het pad gaat steil naar beneden. Met al die sintels is het uitkijken geblazen: roetsjgevaar. Arguayo ligt op de rand van een plateau en verdwijnt langzaam in de wolken die uit het dal opstijgen.

17.00 uur, geeft de blikken kerkbel aan. Een half uur later is de afdaling naar Tamaimo gedaan. Onderweg ben ik drie wandelaars tegengekomen. Ieder die ik hier zie, roep ik een 'hola' toe. Wordt het van hier de bus naar huis of het inmiddels zeer vertrouwde deel van de Camino Real? Dat laatste dus. Ik loop in de late zon richting Puerto de Santiago en zit om 18.30 uur op mijn terras. Moe. Waarna ik drie kwartier later in een coma verdwijn die - met een korte nachtelijke eetpauze - 12 uur duurt.

En inderdaad is de amandelbloesemtocht ook als amandeltocht schitterend. Plus vermoeiend, ook nog ook nog.