Voedstervader

Dinsdag 19 maart is het hier 'El Día del Padre'. Vaderdag dus, die in Spanje samenvalt met de verering - binnen de katholieke kalender - van St.-Jozef. Jozef is de vader van Jezus en ook weer niet, want het echte vaderschap ligt bij God.

Dat wist ik al toen ik vijf was. Soeur Aloysia had het haarfijn uitgelegd, zo tegen de kerst. Zelf was ze als bruid van Christus opgenomen in het selecte gezelschap van ingewijden en moest ze dus bekend zijn met de hoed en de rand, de klok en de klepel.

Er zijn beslist verschillende concilies aan te pas gekomen om die voor ons eenvoudige mensen ingewikkelde vaderschapsconstructie vast te leggen. Voor dit gegeven viel ik als broekemanneke tijdens Aloysia's verhaal niet van mijn kleuterstoel. Wat mij wél volstrekt onaanvaardbaar bleek, was deel twee van de les.

Dat moet er, achteraf hertekend, ongeveer als volgt uitgezien hebben. 'God is dus de vader van Jezus zoals hij ook de vader is van ons. We bidden tenslotte van Onze Vader die in de hemel zijt. Van hem houden we het meest. Jullie papa thuis zorgt hier op aarde voor de kinderen die eigenlijk van God zijn. Daarom is hij jullie voedstervader'.

Kijk, dat deed me de wel door mijn stoeleke zakken. Mijn ouweheer wegzetten als iemand die alleen maar voor d'n bik zorgde en daarmee basta? En had ik de opdracht om van die remplaçant minder van te houden dan van God die ergens ver weg achter de wolken troonde? Mijn pa, die voor ons bij de V&D de kost verdiende, de man die met mij fietste en viste. Die mijn trapauto repareerde en mij desgewenst streng toesprak. Bij wie ik op de schouders zat. Die spierballen had waar je u tegen zei. Moest ik op mijn liefde voor hém beknibbelen? Ik weet niet of Soeur Aloysia met haar gedachtegang genade zou hebben gevonden in de ogen van Maria Montessori; in die van mij in elk geval niet. Haar boodschap om mijn liefde voor God te stellen boven die voor mijn voedstervader besloot ik niet over te nemen.

In het plaatselijke restaurant La Ancla serveren ze gebakken tong. Geen idee waarom die in Nederland een godsvermogen moet kosten. Mijn voedstervader was een groot liefhebber van die vis en mijn echte moeder kon die op vrijdag ook bereiden als de beste. Ze haalde hem vooraf door geklopt ei en beschuitkruim. Aan tafel maakte ik met mes en vork rolletjes van het vlees. Zalig. A.s. dinsdag zal ik onder het eten - al dan niet bij La Ancla - met liefde terugdenken aan mijn ouders.