Het is hier in Acantilado de los Gigantes erg afgestemd op de Britten. Veel gelegenheden worden ook door die lui zelf gedreven. Een soortement incest, hoewel ze dat zelf niet zo zullen noemen, denk ik. ' Home sweet home'? Hoe dan ook: je vindt dat terug in bijvoorbeeld de kleine en grote winkels waar eerder grote rijen blikken Heinz witte bonen in tomatensaus staan dan de door mij zo gewaardeerde Spaanse kikkererwten. Een Spaanse krant is hier nauwelijks te vinden, terwijl het aanbod Britse dagbladen erg groot is. Hoewel er uitzonderingen zijn, gaan de Britten er van uit dat iedereen hun taal spreekt. Één voordeel: naar Engels gebruik wordt keurig gewacht in winkels en voorbeeldig op rij ingestapt bij de bus.
Tegelijkertijd voer ik mijn kleine oorlog tegen die vanzelfsprekendheid van de Engelse cultuur. Het is gebruik dat wandelaars elkaar onderweg groeten. Ook hier op het wandeleiland-bij-uitstek Tenerife. Ik doe dat in het Spaans. Mooier nog vind ik het letterlijk tegenkomen van de Engelsen op wandelweg of trottoir. Wij van het vasteland houden dan automatisch rechts en zullie links. Dat betekent dus dat je elkaar in de weg loopt. Aangezien we hier in Spanje zijn, met rechtshoudend verkeer, wijk ik niet. Meestal krijgen die Engelsen snel in de gaten dat zij van de verkeerde kant zijn. Een kleine moeite mijnerzijds, gevolgd door een groot plezier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten