Paradijszicht

Vandaag zal ik een blik in het paradijs mogen werpen. Dat weet ik nog niet als ik op 22 maart om 08.20 uur met de bus van Acantilado de los Gigantes richting Puerto de la Cruz ga. De tweede keer overigens deze week: 56 km met de guagua - zoals dit personenvervoertuig hier heeft - houdt heel wat in. Om te beginnen een ontelbaar aantal bochten van het kaliber loeischerpe haarspeld. Vervolgens een grote kans op laaghangende wolken na Santiago del Teide, gevolgd door regen.

Nog aan deze kant van de Puerto de Ejos valt het met bakken uit de lucht. 'Puerto' betekent in dit geval 'pas' en die doorgang ligt op 1117 m. Buiten is de temperatuur gedaald van 18 naar 10 graden. Het hooggelegen terrassenlandschap telt een aantal meertjes en veel varens. De Ardennen op een zomerdag. Een coördinaat op de grens tussen nat en droog Tenerife. Lager liggen El Tanque en Icod de los Vinos nog steeds in de regen. Puerto de la Cruz komt in zicht en als het niet droog wordt, neem ik een aansluitende bus naar La Orotava, dat een voor mij nog onbekend historisch centrum bezit. Eén pas op de stoep en het stopt met regenen. Dus kan de voorgenomen wandeling gewoon beginnen: nota bene nummer 1 uit de inmiddels veelgebruikte gids van het echtpaar Wolfsperger.

In tegenstelling tot afgelopen maandag staat er een spectaculaire branding. Flinke golven slaan zich stuk op de kunstwerken en rotsen bij de haven en zorgen daarmee voor een prachtig schouwspel. Veel toeschouwers met foto- en filmtoestellen proberen dit vast te leggen.

De weg leidt langs een serie trappen naar de Mirador de la Paz. Het gebulder van de zee bij de Playa de Martiánez is doorlopend uitstekend te horen. Vijftien minuten verder verlaat ik de stad waarna het kustpad verder loopt tussen de bananenvelden. De zon laat zich regelmatig zien, het is een graad of 20, en de vochtigheidsgraad ligt hoog. Het boerenlandschap is mooi, met aan de zuidkant zicht op de groene terrassen van de Valle de Orotava.

Even een kleine ommetje naar de Palaya de Bollullo, een zwart strandje in een bocht van de kust. Het pad naar het zand is afgezet: te gevaarlijk met deze hoge golven die tot aan het restaurantje komen.

Na het gehuchtje El Rincón - De Hoek - adviseren de auteurs om vooral het smalle bergpad op te sjouwen dat zigzagsgewijs naar een uitspanning gaat, 'zum traditionsreichen, deutsch-österreichischen Café Vista Paraíso', café Paradijszicht dus, waarvan zowel 'Kuchen, Torten sowie der grandiose Ausblick von der Terrasse' aangeprezen worden.

Als ik op 260 m. achter een groot uitgevallen stuk chocoladetaart en een halve liter Erdinger Dunkel buiten in het zonnetje zit, naar het omringende landschap plus de aanstormende oceaan beneden kijk, en me realiseer op wat voor een begenadigde plek ik me mag bevinden, kan ik even een blik werpen op het paradijs. Met deze film op mijn netvlies, wandel ik verblijd langs dezelfde weg weer richting buslijn 325, voor 56 km. haarspeldbocht.