In
het voorjaar van 2014 verbleven we een aantal weken in het kustplaatsje
Águilas. Dat ligt hier niet zover vandaan, net over de grens in de regio
Murcia. Van daaruit bezochten we interessante plaatsen zoals Lorca en
Cartagena. Het deel van Spanje waar we nu zijn, het oosten van de provincie
Almería, is nieuw voor ons. Er valt in Levante Almeriense veel te
ontdekken.
Er
zijn de nodige dingen die ons meteen opvallen. Een daarvan is de aanwezigheid schoorstenen
die op onverklaarbare plaatsen in het landschap staan. Bijvoorbeeld midden in
een stuk ongecultiveerd land bij Mojácar. Of, met de ster van Bethlehem in top,
boven op een heuvel van buurdorp Garrucha. Of weer iets verderop tussen de
nieuwbouw bij het strand van Vera Playa.
Ze blijken ‘industrieel
erfgoed’. Gebouwd in de 19de eeuw toen hier mijnbouw voor werk en welvaart
zorgden, zo ik lees. De eerste decennia ging het om de gemakkelijke exploitatie
van lood, later om de wat complexere winning van ijzer. Gieterijen veranderde
de gedolven metalen in ‘broden’ die zo vervoerd konden worden per trein en
boot. Garrucha floreerde: met casino, danszaal en huizen voor industriëlen werd
het een mondain centrum. Dat de ovens dag en nacht in touw waren en de rook uit
de vele schoorstenen voor de nodige verduisterende dampen zorgden, was een
andere zaak.
Mondain
is Garrucha nu allerminst. Een stadje aan zee waar elke dag door een kleine
vloot verse vis wordt aangevoerd rond 17.00 uur. Je kunt er de klok op gelijk
zetten: de boten zien wij rond die tijd vanuit ons appartement richting haven
varen. Vlot daarna vindt in de vismijn de veiling plaats. Inmiddels hebben we
die ‘handel’ ter plekke bekeken. Beroemd zijn de grote rode garnalen van Garrucha.
Rond
de haven liggen in een halve cirkel de restaurants die op hun klanten wachten.
Een deel van die gelegenheden is nu buiten het hoogseizoen gesloten.
Iets
voorbij de haven - tussen de vakantiewoningen - staat net over de grens met
Vera - de toren van S. Jacinto. De kolos dateert uit 1860. Aan de achterzijde
van Garrucha - hoog op een heuvel - staat de schoorsteen van S. Ramón (1841).
Deze staat op de kaart van uitzichtspunt. Op 26 december hebben we vandaar een
weids gezicht op achterland, kuststrook en zee.
Beneden
ons rijden zware vrachtwagens af en aan. Ze vervoeren in een constante stroom
gips vanuit Sorbas, een half uurtje rijden hiervandaan.
De vindplaats is in
grootte de tweede van de wereld. De zware lading gaat in een tunnel onder de
haven naar een pier waar de inhoud van de laadbakken in grote hopen ligt te
wachten op vervoer per schip. 80% van dat spul komt in de VS terecht. Geen idee
of iemand zich ooit afvraagt waar de grondstof vandaan komt die thuis op wand
of plafond zit.
Op
zondag 29 december ligt in de haven aangemeerd de Chiloe Island, een van de
bulkschepen uit de vloot van Pasific Basin. Als ik dit vaartuig nasla op
internet, kom ik een kaart tegen waarop de huidige positie staat ingetekend.
Klopt exact.
Een
dag later blijkt het volgende schip aangemeerd te zijn. Het vertrekt op
Oudjaarsdag tegen 17.00 uur. Als we ‘s avonds richting Maraú Beach Club Vera
lopen voor het ‘laatste avondmaal 2019’ zien we de rij boordlichtjes van de
nummer-drie-in-vier-dagen.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten