Madrid is een massale stad. Tijdens een verblijf van jaren zul je nog niet alles kunnen zien en ontdekken. Gekke plekken zat. Stel je voor: net gearriveerd bij ons hostal in de Calle de la Cruz komen we tijdens een 'ommetje' bij de Plaza de España.Ik vind het een 'bijeengesprokkeld zootje'. Het standbeeld met de helden van Cervantes staat verweesd voor een kolossaal gebouw dat is opgetrokken in de beste traditie van de communistische suikertaartarchitectuur. Ik vergis me, zie ik later: de stijl van dit Edificio España heet neo-barok. Dezelfde gebroeders Otamendi die hiervoor tekenden, mochten later nog een keer de keuken in en dat werd dan de aanpalende Torre de Madrid. Alles bijeen een mislukte imitatie van de New Yorkse Upper West Side.
'Voor die waanzin kom ik niet uit Nederland gevlogen', vervolg ik mopperend mijn weg. We lopen de 'Tuinen' door en steken over naar de volgende groene oase, het Parque de la Montaña. Het is uitkijken geblazen op de drukke weg. Terwijl we ons naar de overzijde haasten, zie ik vanuit mijn ooghoek een opmerkelijk ensemble gebouwtjes. Pas onder de bomen heb ik echt tijd om te kijken.
Op de afgeronde heuvel staan optrekjes die me heel even doen denken aan Maya's en Inca's. Da's hier geen bizar idee. Dan valt mijn mond open van verbazing: een Egyptische tempel in het hart van Spanjes hoofdstad. Ook geroofd zoals de obelisk van Parijs?
Het blijkt om een geschenk uit 1968 te gaan. Een bedankje van Egypte voor de Spaanse 'kunstbeschermende' inspanning tijdens de bouw van de Aswan Dam. Die waterkering zou een deel van de aanwezige heiligdommen en ander cultureel erfgoed onder water zetten. Er werd toen met de hulp van de Spanjolen een en ander verplaatst. 'In het veen kijkt men niet op een turfje', mompel ik. In elk geval is het tempeltje van Debod dat hier tussen 1970 en 1972 werd herbouwd, wel erg ver afgezwaaid. Op het bord lees ik dat op deze plek eerder een kazerne stond die tijdens een volksfurie werd neergehaald.
De aanwezigheid van dit 'corpus alienum' in de Spaanse metropool slaat als een tang op een varken. Ik laat me op de foto zetten en denk 'Als Mozes niet naar de berg gaat, komt de berg wel naar Mozes'. Egypte loopt echt niet weg. Na een tweede rondje langs dit rariteitenkabinet prijs is de Madrileense volkswoede. Dit punt is grandioos: wat een uitzicht. En bij nader inzien 'doet dit heiligdom het hier wel prima'. Mijn dag is weer helemaal goed. Zeker bij de gedachte dat het smaakvol ingerichte 'Museo del Jamón' aan de Gran Vía zich op onze weg naar 'huis' bevindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten