Veel is er deze donderdagochtend niet te zien. We skaten richting Drongelens Kanaal over het Limietpad. Hier moet ooit de wereld opgehouden hebben. Deze grensnaam lijkt vandaag weer erg toepasselijk: de lege polder hangt vol mist, met daarin solitaire bomen als bakens voor de reiziger. Gelukkig kennen we de weg in dit gebied en zijn lange, smalle percelering. Die vorm wijst op een wijze van ontginning die te boek staat als 'slagenverkaveling'. Langs het water neemt het zicht toe.Aan de linkeroever staan bomen aan weerszijden van ons pad: een Van Goghlaantje. Of is er eerder sprake van een 'bidprentjeslaantje' zoals iemand in de groep suggereert? Iemand begint aan 'Wahaar heen'? We zijn nu zeker twintig minuten onderweg en nog niemand heeft ons pad gekruist. Opmerkelijk in een omgeving waarin het doorgaans wemelt van wandelaars en fietsers. Die zitten thuis, met warme worstenbroodjes als ontbijt.
Dit desoriënterende weertype heeft de klok op stal gezet: we skaten in de tijd. Het vertrouwde patroon van de gelimiteerde 24 uren in een dag geldt even niet. Ik vaar op mijn innerlijke kompas waarin de tijd alleen maar duurt. Dat werkt rustgevend. Eindelijk zien we de eerste fietser. Er is toch nog ander leven op deze planeet.
Als we bij het zwembad van Waalwijk aankomen voor de koffie en thee, blijkt alles weer bij het oude.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten