Boos

De klok rond. Ik heb de klok rond geslapen. Nog net op tijd wakker om het buiten licht te zien worden. Tegenover mijn tijdelijke verblijf op de derde etage-met-uitzicht-op-zee komt om 08.00 uur de zon op. Of eigenlijk: floept ze binnen enkele seconden boven de horizon. Alsof ze uit een broodrooster springt.

De eerste zwemmers liggen in zee. Ze komen in badjas aangekuierd, nemen een duik, een douche en gaan weer naar huis. Over het strand ren ik richting Montaña Roja. Door zee en wind heeft het zand hier grillige formaties aangenomen. Versteende duinen vormen een - met een reusachtige kartelschaar uitgesneden - gebakspapieren rand. Vanuit mijn ooghoek zie ik rechts een opmerkelijke formatie. Het blijkt een jonge vrouw die als een kogelstootster in spagaat de dag begroet.

Stilgezet net voor ze de loden bal wegwerpt. De rechter elleboog op de knie en de linkerarm uitgestrekt richting hemel. Gespannen als een veer. Yoga?

De kustlijn in deze hoek van Tenerife is een afwisseling van zwart zand, donkere lavarotsen en versteend zand. Dat laatste valt gemakkelijk te onderscheiden door zijn lichtere kleur. Het is hard en tegelijkertijd zacht genoeg om er met een mes in te kerven. Hier en daar hebben mensen hun naam achtergelaten.

Bij de Montaña Bocinegro rond ik de houten wegwijzer die het pad naar deze afgeronde krater aangeeft en keer terug naar El Médano. Weer kom ik langs de kogelstootster die nu in lotushouding zit. Klaar om te hoppen? Ik vraag me af tot welk lichaamsgewicht dit opbeurende verschijnsel optreedt.

Terug bij de start ga ik opnieuw naar de Montaña Roja die achter de Bocinegro het landschap domineert. Lotus ligt nu in barensweeën. Ontspannen ren ik verder.

Naast het pad ligt een uitgestrekt veld met grillig gevormde krokante zandgebakjes. Sommige lijken op bloemen, andere op huisjes voor trollen. Ik loop een kilometer op de maan, om bij de wegwijzer weer 360º te draaien.

Richting finish ga ik voluit. De dame op de handdoek is klaar met haar ochtendritueel. Haar oversized lange oranje broek bevat in het oog lopende zonmotieven. Het bovenlichaam verdwijnt in een wirwar van sjaals. Ze wappert in de wind en tuurt nog even naar de oceaan. Ik schrik: ze kijkt verbeten of eerder boos. Niks onthechts kan ik aan haar gezicht ontdekken. Moet dat eigenlijk niet na al die verlichtende inspanning? Misschien is het haar wel in de rug geschoten, bedenk ik. Of kan ze gedachten lezen, bijvoorbeeld die van mij.