Buikpijn

Een lui ontwaken. Aan de ontbijttafel komt de kleinste naast me zitten: vorige week drie geworden. Onder de boterham met kaas wijst ze naar een schilderij links van mij.

'Harry, wie heeft dat gemaakt?'

'Da's Herman Brood'.

Zijn achternaam krijgt een bijzondere betekenis op dit moment van de dag. Snapt ze dat je kan heten naar wat je kunt eten? We peuzelen verder. Dadelijk gaan we naar Sea Life.

Haar zusje van viereneenhalf tegenover mij geeft de communicatie een nieuwe impuls.

'Wat doen die mensen?'

In mijn ogen iets wat met agressie geladen is. Zeker wanneer  ik naar de mannelijke helft kijk. De vrouw heeft hem bij de polsen vast alsof ze die kerel wil tegenhouden. Haar mond staat op ‘nee’. Ik houd mijn antwoord aan de neutrale kant.

'Hij zegt: Ik zal jou 's lekker kietelen'.

De jongste van de twee slaat direct toe en ik pareer haar aanval met een 'eerst je bord leegeten'. Wat ze braaf doet. Bij Sea Life gaan we naar de ‘visjes’ kijken.

Terwijl wij de laatste stukjes Zaans Vokoren naar binnen werken, staat de jongedame in de keuken spullen te verzamelen voor ons uitstapje. Haar twee logeetjes zal het aan niets ontbreken. Liga’s voor als de honger toeslaat, zelfgekozen drankjes, snoepgoed in miniverpakking. De temperatuur is niet slecht op de voorlaatste dag van 2012. Als ik door de panoramaramen richting zee kijk, is het duidelijk dat het hard moet waaien op Scheveningen. De dassen gaan dus ook mee.

We zijn bijna klaar met de ochtendmaaltijd. De oudste van de zusjes wijst nogmaals naar het werk van Brood.

‘Dat is geen kietelen. Ik denk dat die mevrouw buikpijn heeft’.

Waarna ze demonstreert wanneer een mond niet of wel blij staat.

Na een lang weekend met liedjes van K3 en Bert&Ernie, billen afvegen, pannenkoeken en cup cakes bakken, speeltuintje, boodschappen doen, dollen en natuurlijk Sea Life, google ik thuis op ‘de schilderijen van Herman Brood’. Het werk heet ‘Tough Bump’. Ja, van zoiets krijg je buikpijn.