Bijgelovig
ben ik niet. Nou ja, bijna niet dan. Op de middag van vrijdag 13 maart lijkt
het Coronavirus of Covid-19 nog ver weg in ‘onze’ rustige uithoek van
Andalusië. De huurtermijn van het appartement in Mojácar loopt binnen twee
dagen af en zondag 15 maart rijden we dus naar huis.
In
Spanje zijn de regio’s autonoom. En is de politiek verdeeld. Toch lukt het de
betrekkelijk nieuwe regering om snel de noodtoestand uit te roepen. Het land
is in oorlog, tegen Covid-19. De reisbeperkingen gaan in op de 15de.
Wij kunnen op weg op basis van letter d) uit het ‘nationaal decreet’: de tocht
naar het hoofdadres.
We komen op 16 maart in de eerste regen sinds tijden de
grens over met Frankrijk om ook daar nog dezelfde avond de ‘sluiting’ van het
sociale leven mee te maken. We gaan in quarantaine bij familie in een dorpje
dat iets van een paradijs heeft. Met uitzicht op de Pyreneeën. Gelukkig is er
een stuk grond van de VVE - de andere eigenaren van dit oude klooster zijn elders - dat 6.000 m2
telt. We ruimen het hout op dat recente stormen van de bomen deed waaien.
Knippen, zagen, kort maken, verzamelen en de fik erin. Dat laatste mag gewoon.
De zon schijnt, bomen staan vol bloesem; we picknicken in de tuin.
We
bewegen ons met een officieel papier op straat voor de inkopen. Na 12.30 uur is
het plaatsje van 1.200 inwoners leeg. Vanaf 18.00 uur geldt de avondklok.
Vrijdag
20 maart weer op pad. We zwaaien naar de familie. Zoals eerder in Spanje rijden
we ook nu over bijna lege snelwegen. Vrachtverkeer en overwinteraars die zich
naar hun huis haasten. Onderweg tanken met wegwerphandschoenen aan. Zeep, gel,
vochtige babybildoekjes. Alle wegrestaurants zijn dicht. De koelbox is gevuld.
Zaterdag
21 is de rondweg van Parijs een fluitje van een cent. Bij Senlis moet met de
officiële ‘attestations’ in de hand onze terechte aanwezigheid op de weg aangetoond worden tegenover de controlerende gendarmerie. ‘Bonne route’: we kunnen weer.
Wat uren later is ook de Ring van Antwerpen klein bier.
Na
een week van lege autowegen, verlaten straten, ophokplicht, de dreiging met
sancties op ongeoorloofd buiten zijn, rijden we bij Hazeldonk Nederland binnen.
‘Kijk maar eens hoe het hier veranderd is’, schreef iemand voor ons vertrek uit
Spanje.
We
vallen van de ene verbazing in de andere. Op het oog is er nauwelijks iets
veranderd. Het is druk op de weg Breda - Tilburg - Den Bosch. Waar moeten al
die mensen naar toe in deze tijd van ‘sociale onthouding’? Er wordt flink gewandeld en gefietst op deze zonnige en frisse zaterdag. Zijn dat
allemaal gezinsleden? Dat lijkt wel een groep vriendjes op mountainbikes.
Hoezo, een club motorrijders in formatie? Is die drive-in hamburgertent open?
In vergelijking met het regime dat we de afgelopen week in Spanje en Frankrijk
leerden kennen, lijken de maatregelen in Nederland ‘slapjes’. Of ‘soepeltjes’.
We zijn uiterst verrast.
‘Zo
krijg je de groepsimmuniteit wel voor elkaar’, is mijn eerste reactie.
Dan
zijn we thuis. De magnolia in de voortuin staat prachtig in bloei. 21 maart: de
lente is begonnen. Nieuwe kansen.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten