Mojácar - Den Bosch; (7) 'Vrai & Bon'

Vrijdag 20 maart. Wat treffen we morgen aan in Brabant? Staat de provincie voor het dramatische scenario dat mijn familie in Bergamo al vele weken langs hoop en vrees voert? Daar zijn gelukkig alle 20 leden van de Lombardische clan nog gezond. Een nichtje - doktersassistente - zit in preventieve quarantaine thuis sinds bij een van haar artsen corona is vastgesteld. Over een paar dagen lijkt ze weer aan het werken te mogen. Ieder houdt de hygiëne scherp in het oog en blijft zoveel mogelijk binnen. Mijn zus van 88 woont sinds kort in een verzorgingshuis voor Alzheimerpatiënten. Misschien een geluk bij een ongeluk voor haar: ze zou door de dreiging van besmetting geobsedeerd zijn geraakt. Nu leeft ze in een andere wereld. Ook het bezoekverbod gaat aan haar voorbij. 

We zetten onze bagage in de auto, nemen zwaaiend afscheid van onze zwager en rijden door het poortgebouw naar buiten. De gendarmes die ‘s morgens bij de eerste rotonde gesignaleerd zijn, blijken zich bij de volgende geposteerd te hebben. Ze controleren het binnenkomend en niet het uitgaand verkeer. 

Twee dorpen verderop tanken we bij Super U. Voor de grootgrutter staat een lange rij die veroorzaakt wordt door en de afstand tussen de wachtenden en het druppelsgewijs binnenlaten van klanten. 

Over de reis van bijna 600 km naar Vierzon valt weinig te zeggen. We hopen vandaag de helft te kunnen doen van het traject Chalabre-Toulouse-Vierzon-Parijs-Lille-Antwerpen-Breda-Den Bosch. Ook zonder routenavigator probleemloos te vinden. Er is nauwelijks particulier verkeer, de cruise-controle staat bijna permanent ingeschakeld, de wegrestaurants zijn gesloten, de toiletten op de ‘aires’ zijn open, de zon schijnt, de besneeuwde Pyreneeën maken plaats voor geploegde akkers, langs de weg een vrolijk makende massa mimosa in volle bloei, lunch uit de koelbox op een bankje, en 23°C bij aankomst in Vierzon. Het gevoel dat ik eerder naar een vriendin omschreef met ‘Alsof er een lijk boven aarde staat, maar ik weet niet welke begrafenis het betreft’, is over. Het contrast blijft. Vakantiejubel spreekt uit het zonnige landschap aan de andere kant van de autoruiten en zodra we uitstappen, gaat als een lichtkrant door mijn hoofd: oppassen!

De eigenaar van Le Chalet de la Fôret ontvangt ons met inachtneming van voldoende tussenruimte én met de nodige humor. En ja, we zijn de enige gasten want de anderen die gereserveerd hadden, kunnen de Spaans-Franse grens niet over.

We krijgen de sleutel van ons chalet dat op loopafstand ligt. Bekend terrein. Nieuw is de ‘catering’. De bar en het populaire restaurant zijn verplicht gesloten. We kunnen onze avondmaaltijd samenstellen door uit (op het oog) weckpotten te kiezen van ‘Vrai & Bon‘.

Om 19.00 uur kunnen we ze ophalen en tot die tijd gaan we - na het wassen van de handen - op het terrasje in de zon zitten frotten op onze mobielekes. Een reeks appjes wacht in gelid op antwoord.

Ik zet nog even de auto waarin nog een deel van de bagage staat, in de buurt van ons tijdelijke adres. Onnodig, vindt de hoteleigenaar, de politie patrouilleert. Ik was even de avondklok vergeten. 

Het is een eeuw geleden dat we uit weckpotten aten. De warme porties paté van konijn, tahin, gekonfijte eend, gemengde groenten, chocolademousse en abrikozen op rum smaken verrukkelijk. De fles huiswijn wordt tot de laatste druppel uitgewrongen. Het lijkt bijna zondig om in deze tijd vol dreiging en dood zo te genieten. Dat moet welhaast een klassieke combinatie zijn.

(wordt vervolgd)