Mojácar - Den Bosch (3); noodtoestand

Het historische Mojácar is een zogeheten ‘pueblo blanco’, een ‘wit dorpje’. Dit soort kleine stadjes lijkt kenmerkend voor Andalusië; het huidige aanzien van deze samenklonterende bouwsels wortelt in de Arabische periode van Spanje. Ook in Mojácar Pueblo was de huidige katholieke kerk eerder een moskee. Arabieren wonen er niet meer en de Spanjaarden zelf vormen een minderheid: Engelse inwijkelingen zijn verantwoordelijk voor de wederopstanding van het voorheen bijna leeggelopen plaatsje. Niet anders is het in het (mooiere) Bédar dat iets verder van de kust ligt. In de nadagen van Franco’s regime trok een belangrijk deel van de bevolking naar Latijns-Amerika, Noord-Europa en Catalonië. Een lage - en soms gesubsidieerde - aankoopsom trok massaal Britten aan. Bij aankomst op ons winteradres merkte een Madrileen op dat Andalusië opnieuw toe was aan een Reconquista: ditmaal een herovering op de lui van over het Kanaal.

Van een afstandje ligt het bergdorpje Mojácar prachtig in de kom van een heuvel. Zeker in het late strijklicht van de zon die zich langzaam oplost in het floers achter de bergen. Dat is ook het geval wanneer we op 14 maart terugkeren van de rij containers op de hoek waarin we ons afval gescheiden gedumpt hebben. De koffers staan klaar. Morgen vertrekken we.

Zondag 15 maart: vandaag loopt onze huurovereenkomst met M. af. We appen over en weer over het afsluiten van gas, licht en water en over de noodtoestand die morgenvroeg om 8.00 uur ingaat. Als het huis een laatste poetsbeurt heeft gehad, pakken we de auto in. Een wijkgenoot laat met zijn zoontje de hond uit en wenst ons een goede reis naar Nederland. ‘Over twee weken is dit weer voorbij’, luidt zijn optimistische commentaar. ‘Nunca se sabe’, luidt mijn reactie: ‘ge wit mar nooit’, op z’n Brabants. Is onze aanwezigheid in onze provincie, op dit moment de meest door het coronavirus getroffen provincie, te verkiezen boven deze rustige uithoek van Spanje. Ook dat valt niet zeker te weten. ‘Het voelt als een vlucht’, zeg ik tegen de man. Hij knikt, heft zijn rechterhand en loopt verder.

Eenmaal op de snelweg richting Murcia vertonen de informatieborden boven de route de tekst ‘Prohibidos viajes no justificados’. Ze zijn er vroeg bij, want morgenvroeg gaat de noodtoestand pas in. Al snel blijken de wegrestaurants gesloten. Een plasje moet in de bosjes gemaakt worden. Ik kijk op de app van El País: de noodtoestand blijkt nu al van kracht. Wij kunnen onze reis ‘justificeren’ op basis van rechtvaardiging d) uit het reisdecreet: ‘op weg naar de eigen woning’. Bij een controle worden we - net zoals de Belg voor ons - doorgewuifd.

Het verkeer bestaat uit vrachtwagens, kampers, auto’s (al dan niet plus caravan) met buitenlandse nummerborden, en wat Spaans personenverkeer. Ik vraag me af of het door ons veel eerder besproken hotel in Vinaròs wel open is. ‘We hebben geen annulering ontvangen’, reageert mijn vrouw. Als we tegen de avond bij de ingang van RH Vinaròs Aura arriveren, gaat de glazen schuifdeur automatisch voor haar open. Ik blijf ondertussen in de auto omdat deze niet op de gekozen plek stil mag staan; nou ja, verkeer is er toch niet. Dan wordt ervan binnenuit gewenkt: we kunnen hier overnachten. Inmiddels valt de eerste regen. Het weer zal volgens de voorspelling vannacht omslaan.

Aan de balie krijgen we te horen dat na ons vertrek op maandagmorgen, het hotel om 12.00 uur op slot gaat. Bar en restaurant zijn al dicht. Om 20.00 uur komt de kok terug voor de kleine kaart: sandwiches en salades. Drank is er in overvloed. We zoeken onze kamer op die zo groot blijkt, dat we ieder in een tweepersoonsbed kunnen slapen. Op het ‘matrimonio’ het dichts bij de deur, leggen we onze jassen en tassen. In de verte is te zien hoe boven de zee de wolken samenpakken.

Veel gasten zijn er niet. Als de kok ons begroet, zegt hij dat Covid-19 geen onderscheid maakt. ‘Oud of jong, arm of rijk, hoog of laag, ieder kan met het virus besmet raken’. Ik reageer met de constatering dat corona ‘op democratische wijze te werk gaat’. Waarna we onze bestelling plaatsen en in alle rust van de geïmproviseerde, lekkere maaltijd genieten. Kijken hoe de reis morgen verder verloopt.

(wordt vervolgd)