Rumer & Rumble

De afgelopen weken heb ik twee nieuwe woorden geleerd: Rumble en Rumer. Rumble is een woordzoekspelletje, gratis verkrijgbaar bij de App Store. Ik speel het op de iPhone en toen ik door de jongedame op deze game geattendeerd werd, schreef ze: ‘Werkt verslavend’.

Op je scherm verschijnt een bord met 16 letters. In alle richtingen zijn hiermee woorden te combineren. Dit doe je ‘tegen een ander’, in drie rondes van elk twee minuten. Net zoals bij Wordfeud zijn er letters met extra woord- of letterwaarde. Het allesbeoordelende woordenboek is geen Van Dale. Daarmee wordt het zoeken in een aantal gevallen ‘trial and error’, of liever ‘frotwerk’, een gepaste vertaling voor ‘rumble’.

Ik houd het aantal tegenstanders gelimiteerd: drie dames, familie. Mijn grootste tegenstander ben ikzelf. Misschien overvoerd tijdens een aantal kostschooljaren, houd ik mij in de regel verre van spelletjes. Bovendien mis ik het scherpe en snelle arendsoog. Scrabble vind ik wel leuk, evenals Party&Co. En de mini-uitvoering van de Kolonisten van Catan. Sinds kort passen in die trend Draw Something, Wordfeud en nu dus Rumble. Bij dit alles heb ik één wens: winnen. Op het verbetene af. En juist bij Rumble bijt ik regelmatig in het zand. Als het kan, zou ik uren aan dit spel kunnen spenderen. Een fanatisme houdt me in de greep en na elk verlies denk ik: ‘de volgende slag is mijn’. Nu weet ik ook waarom ik nooit meer naar een goktent ga, want ook daar herkauw ik die zin als een mantra. En ga vervolgens keps naar huis.

Eigenlijk werd me die beheptheid zo’n 30 jaar terug al duidelijk tijdens mijn eerste bezoek aan een speelzaal in Seefeld. Wijs geworden zette ik me in Las Vegas op een kwantum van 50 dollar. Daarna volgde een laatste toets in Nijmegen. Als ik gewoon buiten blijf, is er niks aan de hand. Maar binnen is winnen. Ik zou best met mijn kop in een scanner willen om te zien welk plekje in mijn hersenpan opgloeit bij het werken aan de gokkast.

Rumer is een zangeres, balsem voor mijn ziel. Na wat uurtjes Rumble heb ik te lang mijn adem ingehouden en sla ik net niet aan het hyperventileren. De schouders zijn opgetrokken en gefixeerd geraakt op oorhoogte. Rumer brengt mij weer terug in ontspannen staat. Vorige week trad zij op tijdens het North See Jazzfestival. Een vooraankondiging in NRC bracht mij via YouTube naar haar uitvoering van ‘Slow’. En ik viel als een blok. Haar CD ‘Boys don’t cry’ ligt nu bij mijn overlevingspakket. Mierzoet. En móói man. Van de categorie ‘Manjefiekomenarrie’, om het met een ‘gefrot’ thuiswoord te kwalificeren.