Woeste hoogten (2); bedrieglijk

Bij de Posbank nemen we even rust in de namiddagzon. Ik vraag er - terwijl we Duitsland in het vizier krijgen - om en Köstritzer Schwarzbier. Het donkerste brouwsel dat voorradig blijkt, is een Westmalle Dubbel die ik mij prima laat smaken. Met dit prachtige weer is het uitzicht magistraal.

Dan gaan we naar beneden onder een stralende zon. 'Paarden op het pad', krijg ik van voor door. Inderdaad staat een kudde pony's in de schaduw van een brede bladerkroon. Grazers. Eerder zijn we al hooglanders tegengekomen . En waarschuwingsborden voor 'onvoorspelbaar reagerende dieren'. Avontuurlijk hoor. Tja, die beesten zien ons nog geeneens.

Het zandpad voert ons richting Velp. Opnieuw langs een heldere spreng in een heuvelend landschap. We passeren landgoed Beekhuizen dat in 1790 door de eigenaar werd geafficheerd als een soortement Alpenachtige omgeving, met watervalletjes en al: bedrieglijk echt. De intentie van de vroegere eigenaar is op bepaalde plaatsen nog goed herkenbaar.

Al snel volgt een klim over de Pinkenberg naar Rozendaal. Dit dorp blijkt met zijn 1.515 inwoners nog steeds een zelfstandige gemeente te zijn: de kleinste op Neerlandsch vasteland. En de minst dun bevolkte. Misschien niet vreemd, die onafhankelijke status, gelet op de toppositie Rozendaal inneemt als net wel/net niet rijkste van het land. Er (b)lijken wat (oud-)voetballers domicilie gekozen te hebben. Het is er mooi en er zullen weinig leeftijdsgenoten zijn die hier niet- op schoolreis - geweest zijn vanwege ‘De bedriegertjes’. Bij de Kapellenberg gaat het weer omhoog en daarna stevenen we af op Arnhem.

Zelfs in de stad lukt het de routemakers om de wandelaars door het groen te leiden. Na een stukje van woonwijk ‘Geitenkamp’ volgt park  ‘Klarenbeek’, met een tweetal bellevues ‘Hoogte 80’ en ‘Stenen Tafel’. Hier stond ooit een klooster dat bewoond werd door monniken. De uitslag van de Tachtigjarige Oorlog maakte een eind aan hun aanwezigheid.

De groene lijn blijft de leidraad. Die brengt ons naar de Weg achter het bos. Die gaat aan de overzijde van de stoplichten over in de Weg langs de begraafplaatsen. Ik zie ook Hebreeuws schrift en denk aan een afspiegeling van verzuild Nederland. Een laatste rustplaats heet Moscowa; een naam met historie.

Een klein eindje bij de Wagnerlaan door de bebouwing om snel langs een gebouwtje van de Oud-rooms-katholieke kerk naar Park Sonsbeek te gaan. Het is bijna 21.00 uur en we zijn zowat acht uur onderweg geweest als we arriveren bij de parkeerplaats waar de auto staat. Een geweldige wandeling door een grandioos landschap.