Woeste Hoogten (1); Onzalige Bossen

Eind 2004 begonnen we aan het Maarten van Rossumpad. Dat loopt over 315,5 km. van Ommen naar Den Bosch. Nu, bijna acht jaar later, komt op 26 juni 2012 de finish in zicht.


Niet dat we al die  tijd stilgezeten hebben: heel wat kilometers gingen we te voet. In eigen land en elders. 'Het kwam er steeds maar niet van', heet dat dan. Dus moeten we van dit traject nog 45 km. lopen en we zijn van plan daarvan vandaag  meer dan de helft te vermalen.

Het traject begint bij de Brummense brug in Eerbeek. Eerst als lunch een pannenkoek bij de Brugkabouter. De omvang van deze lekkernij is groter dan de naam van het etablissement suggereert. Al snel daarna lopen we door de bossen van Nationaal Park Veluwezoom  richting Laag-Soeren. Een prachtige naam. Het kan niet anders dan dat het daar mooi is, en dat is ook zo. Als we bij de Soerense Beek zijn, denk ik aan ‘Pim Pandoer en de schrik van de Imbosch’. Volgens de kaart ligt dat spannende jeugdboekgebied dichtbij.

We passeren in dit bosrijke gebied de wasserij van de firma Slijkhuis. Ooit was deze omgeving van dit soort ondernemingen vergeven. En van papier- en kartonfabrieken. Industrieën die er zijn - of liever vooral ‘waren’ - dankzij het water dat hier overvloedig aanwezig is vanwege de ‘sprengen’. Aan de Soerense Beek lagen drie papiermolens, gebouwd eind 18de eeuw: Nagedacht (Slijkhuis), Goedgedacht, Welbedacht. Zowat 100 jaar later gingen ze omgebouwd verder als wasserij.

Het Park is een lappendeken van natuurgebieden. Een daarvan, een bosgebied van 12 hectaren, heet 'Le Paradou'. Wie heeft dat bedacht? Steeds weer verschijnen er andere namen op de routebegeleidende bordjes. Opgeteld vormen de parken, landgoederen en voormalige koninklijke jachtgronden een mooi geheel dat me vaak doet denken aan onze Duitse wandelingen van de afgelopen weken. Wel is hier de natuur verder. Waarschijnlijk omdat het aan deze kant van de grens - ondanks het geaccidenteerde karakter - lager ligt. En dus warmer is. De digitalis is al half uitgebloeid, terwijl de bosbessen al goed op smaak komen. Onderweg plukken we voortdurend rijpe exemplaren die prima smaken. Deze verzamelwoede is fnuikend voor het stevige tempo, waarbij mijn echtgenote opmerkt dat het nog lang licht blijft.

Op enig moment lopen we door de 'Onzalige Bossen'. Vaak is de betekenis die bij toponiemen voor de hand ligt onjuist. Internet bevestigt dat. Het is er zalig wandelen en ik bestempel een lange, smalle en heuvelende beukenlaan tussen de Carolinahoeve en de Posbank tot de mooiste van ons land. De sporen die wroetende everzwijnen hier achtergelaten hebben, zijn talrijk. Het is bij tijden een flinke klim: Woeste Hoogten in Nederland.


Volgens de NIVON-routebeschrijving van het langeafstandwandelpad liet koning-stadhouder Willem III in de 17de eeuw dit soort lanen aanleggen als verbindingswegen tussen zijn Veluwse jachthuizen. Wie nog wil volhouden dat het koningsschap een door hogere machten gegeven goed is, kan dat bij deze vorst moeilijk verdedigen. Zo moest hij om ook op de Britse troon te mogen gaan zitten, die zetel eerst onder de kont van zijn schoonvader weghalen. Een fascinerende zet en ongetwijfeld een familiedrama. Overigens waren Willem en zijn vrouw Maria volle neef en nicht. Een droevige start, lijkt me. Niet voor de laatste keer vandaag schiet mij een lied van Jaap Fischer door het hoofd. 'Het was niet uit liefde, het was om je geld. Je was niet mooi, maar welgesteld'.


We klauteren de laatste bult op tot bij het bordje 'Maarten van Rossumpad'. Iets verderop bevindt zich de Posbank. Het is jaren geleden dat we hier voor het laatst waren. Op een zondag, met een parkeerterrein mudjevol als motorrijdersontmoetingsplek. Op deze late dinsdagmiddag heerst hier de rust zelve. De zon is op volle sterkte: terrastijd.