Thüringen (1); Neustadt am Rennsteig

Café-restaurant Lusky in Neustadt am Rennsteig bestaat al vanaf 1926. Het heeft de sfeer van een huiskamer. Of eigenlijk een kamer-en-suite. Ze hebben een kleine kaart. Als wij het kleine etablissement 13 juni namiddags bezoeken, is het tijd voor taart. Of zoals in ons geval voor een witte wijn met kruiden en een Köstritzer zwart. Dat immens donkere bier heeft een smaak die varieert van longadrop tot cichorei. Mijn glas tendeert naar het laatste.

Misschien staat 'Lusky' symbool voor dit deel van Duitsland. We willen wat dagen wandelen in het Thüringer Wald en het dorpje Neustadt am Rennsteig lijkt een goede uitvalsbasis. Voormalig Oost-Duitsland. Behalve drank, taart, streekgerechten zijn er ook ansichtkaarten, tweedehands boeken en zelfgebreide sokken te koop. Heeft dat met de crisis te maken? Met het oude ideaal van het arbeidersparadijs? Is het dorps?

Een Rennsteig blijkt een zeker parcours. D'r zijn er meer dan 200 van in Duitsland. Het gaat om oude verbindingswegen. Misschien op de grens van voormalige geografische of door macht geregeerde gebieden. In elk geval is deze weg een toeristisch fenomeen geworden. In het dorp markeert een R het traject.

Na het avondeten wandelen we door Neustadt am Rennsteig. De gelijkenis met Altastenberg valt op. Dat dorpje bij Winterberg bezochten we in april. Ook hier in Thüringen blijken de huizen met leien ingepakt. Sommige muurpatronen trekken onze aandacht. We zien geen mens. Er is nauwelijks reclame. Borden spreken over de aanwezigheid van een meester-timmerman. Of meester-glazenier. Meer trots of protserigheid blijkt niet aanwezig. Ook op het gebied van uiterlijk vertoon is de stilte van een serene kwaliteit. Is dat zo of kijk ik met ogen die de 'naklank' van jaren communisme willen zien. Een periode die een niet onderscheidend leven in gelijkheid propageerde.

Bij het voorgaande buffet bleek de spreekwoordelijke Duitse geest niet te missen. Als we na het toetje onze tafel verlaten, blijkt dat we de drankbon nog moeten aftekenen. Terwijl mijn vrouw zich van die taak kwijt, onderhoud ik met een serveerster. 'U zou bij vertrek niet graag geconfronteerd worden met een rekening voor zaken die u niet gehad heeft'. De dame heeft gelijk. En elk hotel heeft zo eigen regels. Ze knikt vol begrip en zegt 'Ordnung muss sein'. Duitser kan valt dit niet te karakteriseren.