Lolita’s

Een aantal evenementen gaat vooraf aan het a.s. jaarfeest van Nuestra Señora de las Mercedes de Roja. Het tweede in de reeks is het Gran Gala Elección Reina Infantil. De kandidaat-koninginnetjes zijn zaterdagmiddag jl. aan het publiek voorgesteld en sindsdien oefenen ze met enige regelmaat op het buitenpodium. Onder de leiding van een juffrouw op een stoel lopen ze bijvoorbeeld beurtelings uit een rij bij de achterwand naar een uitgebouwd kopstuk.

Oudste kleuters. Alle tien met kennis van hoe je over een catwalk naar voren moet lopen. Ze hebben beide handen in de zij, wiegen met de heupen, bewegen beurtelings nadrukkelijk de wat naar achter hellende schouders waarbij de blijven lachen naar het publiek. Eenmaal op het voorste plankier aangekomen, staan ze met scheef bekken even stil, heffen hun handen naar schouderhoogte, draaien en rondje, zwaaien naar het publiek en schrijden weer terug. Lolita’s? Ik weet niet of ik dit nou aandoenlijk, triest of infantiel moet vinden. Om het me niet moeilijk te maken, besluit ik tot het eerste.

Op woensdagavond 18 september start om klokke 21.00 uur de échte show. Rond deze tijd liggen in Nederlands de leeftijdsgenoten van de jonge kandidaatjes als lang en breed in hun bed. Ook nu de school ook hier in El Médano weer is begonnen, loopt dat jonge spul nog laat buiten. Het plein is de afgelopen dagen voorzien van mobiele keukenwagens en barretjes. Ook is een kleine kermis opgebouwd die zich vooral op jonge kinderen richt. Aan zeezijde staan stalletjes met hoeden, snuisterijen en kleding uit vooral Zuid-Amerika en Centraal Afrika.

Op de rijen stoelen is plaats voor 450 mensen. Ik schat het totale publiek op 600 mensen die enthousiast reageren op de nog enthousiastere presentatrice Olga González. Tegen een decor met olifanten en een pseudo Taj Mahal komen de kandidaatjes op als Oosterse prinsessen. Terwijl de meisjes een show weggeven, vraag ik me af of ze in India buikdanseressen kennen. Het publiek roept, toetert, klapt en fotografeert.

Olga voert op het toneel met ouders en wethouders een vermakelijke dansje uit, waarna het eerste optreden van de kandidaten plaats vindt: een parade in bikini. Ik voel een lichte gene: zouden ze deze rolpatroonmatige act zelf bedacht hebben? Bij elk kandidaatje geeft de presentatrice aan welke vertegenwoordigers van de middenstand de kleding sponsoren.

Bij de tweede ronde kan ik me die financiële inspanning beter voorstellen. Want na een vlotte tussenact van een jongedame die de dochter zou kunnen zijn van kabouter Plop en eentje van K3, verschijnen de dames in gala. Daarbij begeleid door een ‘caballero’ - wat klinkt dat grappig - in jacquet. Vijfjarigen die volwassenen imiteren. Koddig. Het publiek staat op zijn kop.

Tijdens een intermezzo van enorm kletsende clowns pak ik thuis een pilsje. Het is al bijna 23.00 uur. Als ik van een afstandje Olga weer hoor, ga ik naar de finale. De tien vijfjarigen staan in hun galajurk en krijgen van de wethouders een sjerp, klein kroontje en kussen op beide wangen. Het zijn echte prinsesje. Ze glunderen. Dan klinkt tromgeroffel waarna de presentatrice de keuze van de jury bekend maakt: Micalea is de winnares. De koningin 2012 zet de kroon die zij een jaar mocht dragen op het hoofd van de nieuwe vorstin. Waarna het publiek het podium in beslag neemt. Ieder wil op de foto met de winnares van dit jaar.

Ik heb respect voor het feestcomité en het kleine dorp dat zo’n feest weet te organiseren. Alle kleuters hebben zo te zien een geweldige avond gehad en van de lach op hun gezichten heb ik dan weer van genoten. Bij nader inzien dan toch maar geen Lolita’s.