El Médano is een windhoek aan de Atlantische
Oceaan. Echt bladstil is het hier zelden en dit maakt het plaatsje
bijzonder aantrekkelijk voor surfers. Daarnaast is het gelegen in de
zonrijkste zuid-ooststrook van Tenerife.
Die duidelijk aanwezige bries behoort in
september en oktober wel te luwen, hoorde ik afgelopen winter van verschillende
eilandbewoners. Deze week heb ik van die blaaspauze nog weinig gemerkt. 'Het is
toch zo?', vroeg ik vanmiddag aan een autochtoon. 'Zeker', klonk het
bevestigend. 'En op alles is een uitzondering. Nu is er zo-een'. Overigens
is het bij deze temperatuur wel lekker, zo'n wind van zee.
Het strand is bij eb het mooist. De laatste dagen
is het rond 08.00 uur laagtij en op dat moment wordt het brede glinsterende
zand eigendom van de wandelaars en hardlopers. De eerste zwemmers dobberen in
het water. Het licht op zee en branding is magnifiek.
Wie de moeite neemt om iets verder te lopen of te
rennen, neemt het pad door dit beschermde natuurgebied richting Playa de
Tejita. Dat strekt zich achter de Montaña Roja uit over meer dan een kilometer.
Ook in de zomer blijkt het een oase van rust.
Deze omgeving is me inmiddels vertrouwd geworden.
En tegelijkertijd laat ik me erdoor verrassen. Een aantal jaren geleden zag ik
op doortocht vooral het zand en de versteende duinen. El Médano betekent het
duin. Zes maanden terug waren het de branding en de grillige rotsen die me
boeiden en ik begon ze vast te leggen met pentekeningen en foto's. Deze week
ben ik gefascineerd geraakt door de grillige patronen die het water bij eb in
het strand achterlaat. Mini-delta's. Rorschachtesten.
Of de Westerschelde. Luchtopnames van kreken met
een tegelijkertijd uniek en repeterend lijnenspel in een brak landschap van
slikken en schorren.
Afgelopen zeven dagen had ik twee zusjes 'die
boven mij komen' op visite. Het was 61 jaar geleden dat wij met zijn drieën
weer langer dan een dag in elkaars gezelschap verbleven. Een in meerdere
opzichten unieke belevenis. Zojuist heb ik ze naar het vliegtuig
gebracht.
We zagen dit dorre door zon, zout en wind
gekarakteriseerde stuk land aan zee dat zich uitstekend laat lezen door wie
aandachtig en met verwondering kijkt. Daarvoor hebben wij drie alle ruim
de tijd genomen. Voor wat ons tijdelijk omsloot. Voor elkaar: twee zussen. En
een bruur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten