Metropol Parasol (2); 'keinieuw'

De Metropol Parasol kent zes poten of stelen met elk een 'hoed'. Die overkappingen zijn aan elkaar gegroeid tot één dak boven de Plaza de la Encarnación in Sevilla. Naar een ontwerp van Jürgen Mayer is hier het grootste houten bouwwerk ter wereld ontstaan. Met de lift als tijdscapsule vertrek ik op zondag 24 november vanuit de zojuist bezochte Romeinse kelder naar de 21ste eeuw.

Op de golvende bovenzijde van de reusachtige 'oesterzwam' ligt een voetpad in de vorm van een achtbaan. Alleen de karretjes lijken nog te ontbreken. Het traject biedt uitzicht naar alle kanten. Onderweg verwijzen borden de markante punten in het decor van de stad. Hier wonen meer dan 700.000 mensen - de aanpalende dorpen meegerekend het dubbele daarvan - in een vanaf dit hoge punt gekrompen ogende stad.

Ik probeer de opvallende gebouwen die ik de afgelopen dagen bezocht, terug te vinden. De Giralda is een makkie. Ook de enige wolkenkrabber die de gemeente telt. Dat ranke werk bij de wijk Triana overtreft in hoogte de Giralda. En lijkt daarmee te spotten met de ongeschreven wet dat hier niets boven de kerktoren uit zal steken.

Het dak waarop ik loop is als een luchtige wafel waardoor de 'parasol' nergens zwaar of plomp overkomt. De wind voelt nog wat fris aan; in de luwte is de zon al warm. Terwijl ik langzaam rondstiefel en verder ga met mijn poging terug te vinden waar ik eerder was, raak ik onder de indruk van het monument waarop ik me bevind. Niet door de wetenschap dat meer dan 16 miljoen schroeven en spijkers de segmenten bijeen houden.

Terwijl ik naar links en rechts kijk, wordt mijn twijfel weggenomen over de keuze van de plek waar de Metropol Parasol staat.

En onder het glas wijn dat bij het entreekaartje inbegrepen is (hoe groot zou de gemeentelijke subsidie zijn), zou ik best een klein paddenstoeleke op de Bossche Parade willen zien. Op het zuidelijke part daarvan, waardoor de St.-Jan nog alle ruimte behoudt. En passant kan ook het theater naar het Paleiskwartier verhuizen (dan is ook die discussie uit de wereld) om op de leeggekomen plek de hoofdpoot te zetten. Uiteraard komt er een onderaards gedeelte dat dan eindelijk de archeologische resten van het Groot Begijnhof in beeld brengt. Iedereen blij. Ik zie het rumoer al voor me.

Na dit gemijmer ga ik met de lift naar de ruimte onder het dak. Die heet sinds maart 2011 de Plaza Mayor. Een nieuw 'verheven' pleintje op een oude plaats.

De zon speelt met de constructie. De oesterzwammen vormen een prachtig 'keinieuw' geheel in een prachtige eeuwenoude stad.