Stempellust

We lezen dus veel tijdens ons verblijf in El Médano. Elke dag pluizen we de krant El País uit. Daaruit blijkt dat Spanje het niet gemakkelijk heeft tijdens de crisis. Hoewel, die recessie is in de derde week van december officieel tot historie verklaard door Mariano Rajoy, de president van dit land. Dat heeft ie geweten: veel kritiek van de oppositie en in de politieke commentaren. 

In dezelfde tijd verscheen een stuk over het opmerkelijke fenomeen dat de Spaanse werkweek meer uren telt dan de die in de andere EU-landen, terwijl het land onderaan bungelt als het over productiviteit gaat. En de verklaring? Als een van oorzaken wordt gewezen op het gegeven dat de Spanjaarden bovengemiddeld veel tijd aan sociale contacten tijdens en rond het werk besteden. Daarmee stellen zich niet professioneel op. Volgens deskundigen moet de scheiding tussen werk en privé sterker worden! Plus dat ze de dingen slimmer moeten aanpakken.

Hoe dat laatste kan uitpakken, hebben we voor onze ogen zien gebeuren. Van 15 november tot 15 december kende de gemeente waartoe El Médano behoort een 'Tapasmaand'. Dit jaar ging het om de achtste editie, vol trots aangekondigd door de betreffende wethouder zelve. Vier wijnhuizen en 32 horecagelegenheden hebben in die tijd een speciaal hapje op het menu staan dat aangeboden wordt samen met een glas wijn of bier voor de prijs van €2,50. Op een aantal plaatsen gaat het om een wat duurdere lekkernij in de vorm van een taartje, ijscoupe of cocktail. 

Deelnemers kunnen voor hun verzamelkaart na elk bezoek ook een stempel vragen. Wij kregen per persoon twee van die kaarten vol. 

Als we die op donderdag 18 december bij de lokale vestiging van het Ilustre Ayuntamiento de Granadilla de Abona gaan inleveren, halen we eerst een volgnummer. Na een minimale wachttijd komen we tegenover een dame van de gemeente te zitten die de papieren controleert en naar onze verwachting bij goedkeuring in een grote mand zal gooien. Een mand waaruit de notaris de volgende maand de prijswinnaars trekt. Niet dus. We hebben de halve pagina kleine lettertjes niet helemaal gelezen, anders hadden we mogelijk een andere inschatting gemaakt.

Of we onze identiteitskaart kunnen overleggen, met ons persoonsnummer, ¿Por favor? Waarna van dat kleine ID-kaartje alle gegevens ingevoerd gaan worden op de computer. Overigens wil de jonge vrouw nog meer weten en ja, de spelling van al die zaken is niet zo eenvoudig. Wat de denken van 's-Hertogenbosch. Of Van den Berselaar en Van Osch. Onze straatnaam is er nog zo-eentje. Plus al die doopnamen. 

Een en ander dient geverifieerd te worden, dus waar ligt 's-Hertogenbosch? Het systeem kent Holanda niet. Los Países Bajos misschien? Bingo. En de registratie kan weer verder.

We zien dit alles geduldig aan en verduidelijken waar nodig. We horen dat er veel deelnemers zijn elk jaar, waaronder de nodige buitenlanders die hier korter, langer of permanent verblijven. En maar inkloppen al die gegevens door ambtenaren die verheugd kijken als de kaarthouders Spaans blijken te spreken. 

Onze tapasrouteformulieren hebben in het beging van de registratie al een forse stempel gekregen. Als we na een uur invulwerk eindelijk vier uitgeprinte bewijzen krijgen dat we mee dingen naar de hoofdprijs - een diner - wordt ter bezegeling van die A4'tjes nog eens het stempelapparaat gepakt. Waarna we onder dankzegging weer kunnen gaan.

Huize Stempellust, voor zoiets eenvoudigs als de inname van deelnemersformulieren die je in Nederland afgeeft bij de sigarettenboer. Of het VVV. Zo kon je hier wel tot die lange werkweek.

En de tapasroute zelf? Verrukkelijk.