We beginnen de dag met een warme zit in de ruime jacuzzi.
Dit bad staat op het terras voor de slaapkamer van onze cottage ‘Bellbird’. Het
regent; een licht afdak houdt ons droog.
Uiteraard proberen we wat we in dit voor ons nieuwe land
zien, te beschrijven. Hiervoor gebruiken we bekende kaders, zoals: ‘Dit is net
Schotland, op een warme dag dan’, ‘Hé, rijden we door de Ardennen?’, ‘Een
cowboystadje in de VS’, ‘Als je naar buiten kijkt zou het zo de weg
Gestel-Schijndel kunnen zijn’, ‘Dit is zo super-Engels’. En nog legio van dit
soort zaken. Ik vraag me af of en in hoeverre dit zoeken naar bekendheid (of is
het vertrouwdheid?) het objectief waarnemen van Nieuw-Zeeland aan een leiband
legt. Bovendien zouden we al een beeld kunnen hebben van dit land: door foto’s
van anderen of via de serie ‘Lord of the Rings’. ‘Geframed’, heet dat zo mooi.
Die ‘inkadering’ kan heel sterk zijn. Toen ik 23 jaar terug voor het eerst op
Times Square in New-York stond, dacht ik: ‘Ja, dit is het precies’. De vraag is
wat je doet met de info die niet in een bestaand kader past: negeren of
onderzoeken? Coen Simon zegt: ‘Een reis naar buiten is een reis naar binnen’.
Da’s sinds ik dit wat jaren terug las, mijn devies geworden. Of eigenlijk
‘aansporing’. Om (in nieuwe situaties, waaronder reizen) te achterhalen of dat
wat je ziet ook is wat je denkt te zien. Tegelijkertijd ligt veilig of
gemakzuchtig ‘invullen’ op de loer.
We zullen wat dagen in de buurt van Dunedin verblijven. We
oefenen steeds op de uitspraak: doe-níé-den. Uit de beschrijving blijkt dat
om religieuze redenen uit hun land vertrokken Schotten, de stad stichtten rond
1850. De eerste naam was New-Edinburgh; later werd het Dunedin, gebaseerd op het
Keltische naam Dun Eidann voor Edinburgh. Het centrum telt een aantal gebouwen
die zo in de Schotse stad zouden kunnen staan. De eerste kolonisten bouwden dus
verder op de kennis waarmee ze binnenkwamen. Vanuit hun ideeënwereld traden ze
ook de bevolking die er al zat, de Maori’s, tegemoet. Pas sinds een jaar of 20
is er sprake van een vorm van ‘Wiedergutmachung’.
De zon staat hier om 12.00 uur in het noorden.
Tegelijkertijd is het westerse beeld tot nog toe dominant in wat we in en van
NZ zien. Een verleidelijke omstandigheid om onze waarnemingen vanuit dit
bekende perspectief te duiden. De Angelsaksische en onze ‘Nederlandse’ verhalen
sluiten bij elkaar aan. Nou ja, de afstanden worden hier al in kilometers
aangegeven; nu nog overgaan op rechts rijden.
Op aanraden van gastheer Vic laten we ons op
zaterdagmiddag om 15.50 uur ophalen door een busje van de organisatie Elm
Wildlifetours. Hiermee rijden we naar het uiterste puntje van het Otago
Peninsula. We komen door het gehucht Ōtākou., waaraan deze streek zijn naam
ontleent.
Eerste stop bij het Royal Albatross Centre. Vic is hier
jaren vrijwilliger geweest. Hij vertelde dat dankzij de gezamenlijke
inspanningen van overheid en burgers de bedreigde kolonie - de enige van op het
vasteland broedende albatrossen - weer groeit.
Gids Donna neem haar negen gasten verder mee richting Cape
Saunders. Ook de volgende diersoorten die wij gaan zien, staan onder druk.
Voorbij de vogelrijke baai Papanui komen we op privéterrein; dit schapenrijke
deel is alleen onder begeleiding toegankelijk. Even later zien we heel wat
zeehonden op de rotsen; deze soort is lang bejaagd voor hun huid:
‘pelszeehond’. Tien minuten later komen we bij een afgelegen strand: Papanui
Beach. Hier wordt een beschermingsprogramma uitgevoerd door Elm Wildlifetours.
Met goedvinden van de landeigenaren (schapenboeren) wordt met herbeplanting de oude
natuurstaat voor de ontbossing en de komst van het grasland enigszins
nagebootst. Zo kunnen geeloogpinguïns weer op de heuvel in de bosjes nestelen
en de zeeleeuwen in de duinen liggen. Parallel aan ons paadje komt zo’n pinguïn
voorbij’gesjokt’.
Op het strand bespieden we vanuit een vogelhut nog een rijtje
van deze soort wanneer de exemplaren uit het water komen. Het zicht op de
zeeleeuwen is grandioos. Even later laten deze kolossen ons dichtbij komen. Een
magnifieke namiddag. Om 21.00 uur zijn we weer hij de cottage.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten