Beuling

Eerlijk gezegd kan ik als Bosschenaar weinig anders dan nu mijn top-3 completeren voor ‘Good Food’. Dat doe ik met het streekgerecht beuling. De consumptie hiervan staat nog meer onder druk dan bij zult en bloedworst het geval is (zie de gelijknamige blogs) en alles wat lekker en kwetsbaar is, verdient bescherming. Beuling dus ook.

Voor wie beuling écht niet kent (en dat vind ik bijna onvoorstelbaar in een tijdperk waarin wieisdekokprogramma’s op de buis geplakt lijken): het ziet er uit als leverworst, zeker in-schijfjes-gesneden-toestand. Niets dus om voor terug te deinzen, tenzij je aan sjoelbakfobie lijdt. Het is de kunst om die schijfjes aan de buitenzijde krokant te bakken, terwijl de binnenkant boterzacht blijft.

Over de smaak valt door de kenners te twisten en dat hoort ook zo te zijn, want beuling is geen eenheidsworst. Hoewel boekweitmeel, bouillon, stukjes varkensvlees en kruiden tot het basisrecept behoren, zijn verschillende varianten mogelijk. Er is een wat meer grijze uitvoering en eentje die naar rood tendeert. Dat heeft alles te maken met de toegevoegde hoeveelheid piment en rommelkruid. Veel rommelkruid laat de beuling naar balkenbrij smaken; ik ga voor de grijze uitvoering.

Deze smaakrijke wintertraktatie is in mijn stad gewoon verkrijgbaar bij de slager of op de markt. Een aantal leveranciers heeft ook de nog in darm verpakte versie op voorraad. Die geniet mijn voorkeur vanwege het knapperige randje dat tijdens het bakken ontstaat. Alleen al hierom verdient beuling opgenomen te worden in de gerenommeerde collectie van het KBCCE (Klein Bosch Culinair Cultureel Erfgoed).

Beuling eet je recht uit de pan, al dan niet op brood. Vaak worden ook schijfjes appel meegebakken. Op uitbundige kerst- en nieuwjaarsfeesjes vormt zoiets een prima ‘tapa della casa’ die alle door anderen meegebrachte exclusieve traiteurshappen volkomen in de schaduw zet.

Waarom keren mensen zich na bovenstaand verhaal toch nog af van beuling? De enige reden die ik hiervoor kan aanwijzen, is de wetenschap dat in dit gerecht varkensslachtresten verwerkt zijn (kop, lever, longen, nieren). Is dat bij de stikpopulaire frikadel of bij de kruidige mexicano anders? Nou dan! Maar juist die niet weg te branden vooringenomenheid selecteert de wérkelijke kenners en maakt beuling bij uitstek tot een exquis gerecht voor de echte gourmands. Smakelijk eten, dus.