Verhuisd

Vandaag ben ik verhuisd. Helemaal van El Médano naar Acantilado de los Gigantes. Zo ongeveer de afstand Den Bosch - Utrecht. Met een overstap in Los Cristianos een rit van drie uur; met twee dorpenbussen welteverstaan. En dat voor €5,15. Nou, kom daar maar eens om in ons land.

Op de landkaart van Tenerife een trip die begint in zuidoost en eindigt in noordwest. Twee verschillende werelden. Van de wind naar de luwte. Is El Médano een Spaans paradijs voor surfers, Acantilado lijkt een internationale oase. Niet per se van rust, want met name de stam der Britten heeft hier vaste voet aan de grond gekregen. Overal Britse kranten en groengerande Irish Pubs. Bovendien moeten de leden van dat volk - eenmaal weg van huis en haard - tweederangs bands uit het thuisland laten overvliegen. Die treden dan vervolgens in de buitenlucht op. Voor maandagavond staat bij The Harbour Club ene Suzy Q aangekondigd. Dé Suzy Q van toen? Ze lijkt de helft van een damesduo met ‘Mama Mia’. Een in mijn ogen triest lot voor musici. Het zij zo. Mijn slaapkamer ligt rustig.

Het appartement heeft uitzicht op zee en meepesant op het eiland La Gomera. Vanavond heb ik plaatselijke tijd tot 22.30 uur buiten op mijn terras gezeten. Dat was in El Médano onmogelijk op dat late uur vanwege de wind. Die was in mijn vorige verblijfplaats allesbepalend; hier houdt ze zich rustig. Op de thermometer maakt dat niks uit, naar het gevoel scheelt het een jas.

‘Acantilado’ betekent zoveel als klif. Die zie ik, als ik naar buiten kijk, westelijk van het terras. Een immense stenen muur die loodrecht uit het water rijst. Hoewel dit op het oog onmogelijk lijkt, kun je daarlangs lopen. Niet echt fluitend en met je handen in je zakken. Gewoon fluitend, terwijl je goed oplet. In november 2010 heb ik de Camino Real gedaan die hier niet ver vandaan begint en via Tamaimo door twee aardedonkere tunnels ook nog ook nog uiteindelijk naar Los Gigantes leidt. Geen klein bier, overigens.

Ik ben hier om in het Teno-gebergte te wandelen. Of te klimmen, want de paden zijn niet echt vlak. De noordwestelijke bergachtige punt van Tenerife is me nog niet echt bekend. Op dus die eerdergenoemde route na. Plus de Mascakloof die ik vorig jaar ‘deed’. Ik ben zeer benieuwd.

Woensdag begint aan deze kant van het eiland de carnaval. Vorige week heb ik dat feest in Santa Cruz de Tenerife voorbij moeten laten gaan. Te veel op de wind gestaan. Eens kijken wat ik hier kan bestuderen. Het thema is ‘film’. Hoewel het officiële Castiliaans hier een dode taal lijkt, daar alles in het Engels aangekondigd staat, kent het carnavalsprogramma opmerkelijk genoeg naast de Spaanse versie slechts een vertaling in het Duits. Dat dan weer wel.