Ook in dit aardige kustplaatsje vormt een oud
fort dé bezienswaardigheid van het dorp. In ons beste Portugees bestellen we in
de winkel-van-Sinkel 'dos pão de queijo' voor onderweg. Ook in deze donkere
uithoek blijkt het Engels gemeengoed te zijn: ‘cheese sandwich’.
Voorbij Piedade houdt op enig moment de weg op.
We parkeren de auto, trekken de bergschoenen aan en gaan op pad. Vandaag staat
de Ponta de Sāo Lourenço op het programma. Zo te zien hebben meer mensen die
ingeving gehad: bij de trap richting wandelpad is het druk.
Al snel lost de file op en klimmen en dalen we
langs een smal pad richting (letterlijk) de eindpunt. Volgens het boekje is dit
de droogste plek van het eiland en inderdaad heeft het draakvormige
schiereiland een kaal karakter. Links en rechts water met prachtige uit- en
doorkijkjes. Aan de oostzijde zijn vaag de contouren van de Ilhas Desertas zichtbaar.
Daar woont dus niemand.
Dat gold ook voor Madeira toen in 1419 een aantal
Portugezen voet aan land zetten om het eiland te claimen voor hun vaderland.
Een van die reizigers, Goncalves Zarco, moet daarbij de H. Laurentius
aangeroepen hebben en sindsdien heet deze punt zo.
Prima zonnig wandelweer bij een temperatuur van
21ºC en een verfrissende bries. Soms is er een pittige klim, dan weer een
rustige afdaling. Van een flinke afstand zien we het Casa das Sardinhas liggen.
Een soortement oase waarin de natuurbescherming huist.
Hier eindigt volgens ons
wandelboekje de route. In feite blijkt het verste punt nog verderop te liggen. ‘Venenum
in cauda’, het venijn zit in de staart. Ook hier, want het blijkt nog een fikse
klim om op een prachtige uitzichtspunt te komen. Het balkon van Madeira, om zo
te zeggen. Met aan de voet nog twee eilandjes die de laatste uitloper van deze
hoek vormen. Prachtig om te zien.
En dan weer richting auto; blik op oneindig en
sjouwen. Een mooie tocht als eerste wandeling op Madeira. In de auto wachten de broodjes kaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten