Madeira (5); 'bietje veul'

In de tweede helft van de 'wandelweek Madeira' trekken we er nog drie keer op uit. Een maal voor een kleine gang door de oude binnenstad van Funchal. De laatste dag gaan we vanuit die plaats met de bus naar halte 'Blandy's Garden'. Die naam verwijst naar de Engelse wijnmakersfamilie Blandy die dit stuk land in 1885 kocht. Vanaf dit 'park' volgen we de Levada dos Tornos, gevolgd - vanaf de Caminho Reverendo do Padre Eugenio Borgonovo - door pittige afdaling naar de stad. Nog dáárvoor vormt op 1 juni ons hotel het startpunt voor een inspannende en lange wandeling richting Câmara dos Lobos.

Na een steile klim vlak bij het hotel vinden we de Levada dos Piornais. Deze loopt door een woonwijk en het kanaal verdwijnt bij tijden onder betonnen platen. Er staan huizen langs en het lijkt alsof je op een smalle stoep loopt. Of op een fietspad. De bewoners gebruiken de verbinding als trottoir. Daar waar geen overkluizing is, blijkt het passeren geen probleem: een van de twee stapt even naar de overkant van het water en wacht tot de ander voorbij is. We groeten zo heel wat af, aan het begin van de tocht.

Wanneer de bebouwing dunner wordt, komen de fruitbomen terug die ons tot bukken dwingen. 'Ruta de las frutas', roept mijn vrouw. We gaan naar het westen en kijken uit op zee. Ter hoogte van de hotelwijk komen we tussen de terrassen. Ze worden bevloeid vanuit de levada; sommige inlaatpunten staan open en je hoort het water gorgelend door de nauwe openingen gaan. Op de dag van aankomst liepen we 's middags op de boulevard voor die hotels. Toen kwam dat gedeelte van de hoofdstad vooral over als een 'slaaphoek'. Er was geen schreeuwerig vermaak en ook nu doet de rust weldadig aan.

Bij Santa Rita raken we het spoor bijster. De waterloop verdwijnt in een stuk groen onder een verkeersknooppunt. Kaarten en maps.me brengen ons uiteindelijk weer op het goede pad. 

We passeren een reeks huizen tussen de wijnstokken. De grote hangbrug voor Câmara komt in zicht. In een kromming van de heuvel valt het verkeersgedruis weg en lopen we ineens weer zeer landelijk. Tot de brug weer verschijnt. 

Dan gaat het scherp rechtsaf en komen we in het dal dat uiteindelijk naar de Encumeadapas voert waar we de vorige dag waren.  Beneden links wordt aan een brede waterafvoer gewerkt. Op de steile helling rechts ligt boven ons de Lavado do Curral die parallel loopt met 'onze' watergang. We komen in de schaduw van de berg wat bij dit zonnige weer even voor afkoeling zorgt.

Langzaam gaat het pad omhoog. De bebouwing verdwijnt, tunneltjes verschijnen en op stukken wordt ons balanceervermogen flink op de proef gesteld. Moed is niet echt nodig; stabiliteit wel. Op een aantal plekken blijkt het irrigatiekanaal tegen de wand gemetseld. De honger neemt toe dus slaan we af richting 'het dorp'.

In dit geval betekent dat tussen de bananenbomen en de wijnranken door een serie haarspeldtrappen naar de bodem van het dal ter hoogte van Central Hydroelectrica dos Soccoridos. Een groene en stille wereld; landelijkheid met de 'grote stad' om de hoek. Hier en daar een finca. Wat doet de wijnboer als op vrijdagavond zijn 16-jarige dochters vanaf deze plek naar de disco willen? De stad lijkt niet zo ver weg. Openbaar vervoer is zeer schaars. Speelt ie voor taxichauffeur? O gaan 16-jarige dochters hier niet weg? 

En dan weer een pittig trap omhoog tot aan de Levada da Faiã die ons tot de eerste huizen van Câmara dos Lobos brengt voor een boterham in de Casa de Pão. We slaan er extra water in want het is warm en het wordt nog een flink eind terug.

Inmiddels zijn we aan de overkant geraakt van eerdergenoemde hangbrug. Ondanks de aanwijzingen in ons lunch'huukske', blijken we die tuiverbinding niet te voet over te kunnen. Da's dan echt iets voor Nederlanders die overal een pad voor fietsers en wandelaars verwachten. Bij de benzinepomp wordt ons het alternatief aangewezen: afdalen tot de zee en daar langs de boulevard verder.

Die laatste voorziening is niet meer dan een (industrie)weg langs elektriciteitscentrale en cementfabriek. Waarna we verrassend genoeg direct na het bord Funchal weer midden in het groen zitten. De bebouwing neemt toe en het blijkt een pittige klim in een aantrekkelijke omgeving waar we bij Santa Rita op bekend terrein komen. We pikken er de Levada dos Piornais weer op en lopen opnieuw met zeezicht richting hotel.

Twee levadas met elk een eigen karakter. Misschien 'n bietje veul, op één dag. Vermoeiend én mooi!