Sicilië (1); absolute stilte

Eindhoven - Catania (Sicilië) blijkt een vlucht van 2,5 uur. Het eerste wat me tijdens de landing daar vanuit de lucht opvalt, is de priemende reclamezuil van Ikea. Verder gaat veel van het eiland verscholen achter een grauw laaghangend wolkendek: het regent.

Sicilië: ons tot nog toe alleen bekend uit de verhalen. Vanaf 1967 kom ik met grote regelmaat in Italië en tegelijkertijd reikt mijn actieradius tot op heden niet verder dan de lijn Rome - Pescara.

Vanwege dat uit niet eigen observaties verkregen beeld, koop ik bij het autoverhuurbedrijf het eigen risico af. Even later wringen we ons door het avondspitsuur van Catania richting snelweg. Een goede inwijding. Mijn vrouw pakt het rijden hier bondig samen: 'Ze nemen vrijheid én ze geven die'. Ik volg dat patroon en voel me prima thuis achter het stuur.

Naarmate we meer in de richting van de Etna komen, wordt het zonniger en opent zich een groen heuvelachtig landschap. Een op het oog nieuw huis lijkt een replica van een Romeinse villa. Zoiets past hier uitstekend.

Dan zien we voorbij Linguaglossa na de zoveelste bocht naar beneden rechts van ons Castiglione di Sicilia, 'Cittá del Vino', vastgeplakt rond een spitse heuveltop. Ons logeeradres moet in de buurt zijn.

Op de veranda bij Tenuta Antica Cavalleria zitten al twee paren die we uit het vliegtuig herkennen. We schrijven ons in bij Vicenzo, maken kennis met Alessandra die in de bediening staat en even later verschijnt echtgenote Maria die in de keuken bezig is.

In afwachting van het avondeten praten we met Alessandra en Vicenzo. De gastheer heeft twee zonen: een woont bij Milaan en de ander al 25 jaar in Amstelveen. Die laatste is cateraar. We bezien de foto's aan de muur: drie kleinkinderen. Eerdaags komen ze weer voor de hele zomervakantie. Vicenzo spreekt een aardig mondje Nederlands, ontdekken we later op de avond.

Volgens Alessandra kookt Maria streekproducten. Onderwijl schenkt de jongedame uit een grote plastic jerrycan die ze nauwelijks boven de bar uit kan tillen, witte wijn in een kan. Zelfgemaakt door Vicenzo. Ik vraag hem naar die activiteit.  De oogst 2015 lijkt niet veel te gaan opleveren. Althans niet in deze omgeving. De avond voor onze aankomst hield een twee uur durend noodweer huis. Een 'bomba de aqua', in combinatie met fikse hagelstenen bracht veel schade aan. 'In 20 jaar hebben we niet zo'n weer gehad', geeft Vicenzo aan. De ondertitel 'Cittá del Vino' klinkt voor even wat wrang.

Er zijn veel gasten. De huisjes op het terrein zitten vol. Vincenzo: 'Ik

wil het er met u over hebben. Tenslotte spreekt u Italiaans'. Of dat laatste een reden is, weet ik niet. In elk geval is er midden in een veld verderop een huisje waar we beslist in alle rust kunnen slapen. Na het eten zullen we gaan kijken.

We willen lopend naar 'la casetta'. Met de auto is beter, vindt Vicenzo. Zo ver is het niet en een alcoholcontrole is ondenkbaar. Na een tijdje gaan we naar rechts. Vicenzo die voorop rijdt, opent een forse poort. Daarachter ligt een veld met gebouwtjes die we niet thuis kunnen brengen. Het blijken hooggeplaatste zonnepanelen te zijn. Er rijdt nog een auto: die van de terreineigenaar. 'Géén familie, wel emotioneel nauw verwant', verklaart Vicenzo. 'We helpen elkaar, zeker als het druk is. En jullie huisje is van hem'.

Binnen ziet het er prima uit. Voor het slapen gaan, kijken we buiten nog even naar de lucht die hier bijzonder vol lijkt te staan met sterren. Rondom ons heerst een absolute stilte.

De volgende ochtend blijkt dat we uitzicht hebben op zowel het arendsnest Castiglione di Sicilia als op de machtige, rokende Monte Etna.