Berg

De tocht naar de Pico del Teide blijft voorlopig op het wensenlijstje staan. Na heel wat harde wind en regen in de voorgaande avond en nacht, lijkt het vrijdagochtend onverantwoord het klimplan uit te voeren. De website van Spanjes Nationale Parken laat zien dat het op 3.718 m sneeuwt bij een temperatuur van -2°C. Zicht is er niet. Het contrast met Los Cristianos kan dan niet groter zijn. Hier waait het weliswaar flink en dragen de golven schuimkoppen, maar de temperatuur geeft onverminderd 23°C aan. Op weg naar de het versgebakken brood loop ik langs het strand waaruit flinke happen zand genomen zijn.

Het klaart op en de dag wordt er een in de zon aan het water. Met kinderlijke blijheid speel ik in de branding. Om 17.00 uur komt er een donkere lucht vanaf La Gomera deze kant heen. Binnen de kortste keren staat er in de benedenstraten 20 cm water.

’s Avonds doe ik vanwege de wind een vestje aan als ik buiten de deur ga eten. Het etablissement ligt nog binnen de wijk van de autochtonen; de grens met het internationale gedeelte is goed herkenbaar. Misschien om het onderscheid te benadrukken, heet de gelegenheid ‘Restaurante-Bar Nuestro’. In de vroege avond zie je ook toeristen onder het witte neonlicht bij ‘Van Ons’ aan tafel zitten.

Het afgeraffelde menu is te lang om te onthouden en ik stel de kokkin voor om in de keuken maar onder de deksels te gaan kijken. Dit vereenvoudigt de keuze niet uit zoveel lekkers en ik vraag of ze wat gerechten kan combineren. ‘Si quieres’, luidt haar reactie en ze laat het klinken als ‘Nou ja, as gij dè gère het’, maar dat kan ook aan mijn invulling liggen. Na een veelvoud van vis die ik mezelf afgelopen weken voorschotelde ga ik vanavond voor het volle vlees, de specialiteit van dit restaurant.

Een berg geurige bouten verschijnt op tafel. Daar krijg ik een flinke kluif aan en ik begin manmoedig. Ik werk mij van rechts naar links door de massa heen en begin daardoor met het geitenvlees. Zacht, met een heerlijke pepersmaak en een delicate structuur. Dan het konijn. Dat is ‘alla cacciatoria’ en doet me denken aan het oppeuzelen van ‘polenta con coniglio’ bij de open haard van ‘all’Alpino’ in Bergamo. Ten slotte de kip: delicaat, boterzacht en met een zweem van kerrie. Dit alles gevarieerd met warm brood, mojo’s, friet en bier. Om de spijsvertering een handje te helpen, neem ik als toetje een bel Fernet-Branca.

Terwijl de rekening wordt opgemaakt, zeg ik dat ik als een koning heb gegeten. De kokkin echoot: ‘¿Como un rey?’ En ik verwacht opnieuw een meewarig ‘Si quieres’, maar het wordt een glaasje Muscatel van het huis. Ik betaal €12,95 voor dit festijn, de gebruikelijke prijs buiten de toeristencentra. Daarna begin ik als een tevreden mens aan al die trappen omhoog. Naar huis. Nu naar de Calle Noruega, over een paar dagen naar Den Bosch.