Koornaarvisjes

Eten kun je hier de hele dag door: restaurants in overvloed. Alleen al voor het ontbijt concurreren talloze tentjes op het front van ‘Full English Breakfast’, of de Schotse variant daarvan. Kun je je al om 08.00 uur voor 5 euro helemaal klem eten. Wie vervolgens vanaf 11.30 uur aan de warme hap wil, kan kiezen uit bijvoorbeeld Italiaanse (vreselijk populair), Chinese, Argentijnse, Zweedse (wat zouden ze daar eten?) en hier en daar ook Spaanse gelegenheden.
De kwaliteit valt aan de buitenkant niet haarscherp af te lezen.

In de loop van de jaren heb ik zo mijn favoriete lijstje samengesteld. Da’s heel klein, want ik kook zelf graag (én lekker), plus weet ik hoe het écht moet smaken. Om toch wat ruimer in de keuze te komen zitten, vroeg ik twee jaar geleden aan de dame bij de receptie van ons ‘aparthotel’ naar een écht visrestaurant. ‘U kunt hier op elke straathoek vis bestellen’, was haar antwoord, maar die kennis had ik al. Uiteindelijk zette ik haar het pistool op de borst met ‘Waar zou u met uw vader en moeder aan tafel willen gaan?’ Die avond aten wij voor de eerste keer in ‘El Rincón del Marinero’, in een wat onopvallend hoekje bij de haven van Los Cristianos.

Vandaag ben ik een week hier. Eigenlijk dinsdagochtend vroeg pas, maar ik tel maandag als het zevende etmaal. Alle dagen thuis achter het fornuis gestaan, maar nog geen visje op. Op dus naar ‘El Rincón’. Hoewel we er 4 april jl. nog flink de verjaardagsbloemetjes buiten hadden gezet, sprak uit de ogen van het personeel geen enkele blik van herkenning. Maar over die teleurstelling wist ik me al snel heen te zetten. Omdat ik nu van weliswaar véél gerechten toch maar een beetje op mijn bord wilde, gingen de ober en ik voor overleg meteen naar de ‘vitrine’ bij de keuken.

In halve porties, maar dan nog altijd voldoende om een heel weeshuis te voederen, kwamen achtereenvolgens ‘chopitos fritos’ (echt kleine inktvisjes), ‘chipirones fritos’ (de iets grotere broertjes) en ‘gueldes’. Die laatste dingskes van twee tot drie cm. (zie foto) zouden in het Nederlands ‘koornaarvisjes’ moeten heten. Uiteraard bevond dit alles zich in het goede gezelschap van andere lekkernijen uit de lokale keuken: eigen bier, ‘papas arrugadas’ (gerimpelde aardappeltjes) met de sausjes ‘mojo verde’ en ‘mojo rojo’.

Als uitsmijter (nou ja) een bel Orujo. Zo kon onze jongen er weer even tegen.

(Wavroegu? Wattakostte? 20,01 euro. Echwaar, kliegnie.)