Paradijs

Maandagmorgen al om 08.00 uur bij de haven van Los Cristianos om wat te buurten met een gepensioneerde visser. Zijn bootje ‘La Fe’ is het zeegat al uit. Twee schepen brengen net hun vangst-van-de-dag aan wal. Op de kaai sorteert een duo ploegen de vissen naar soort en grootte: vooral sardines en (kleine) kabeljauw. ‘Mijn’ vaste informant beschrijft de omvang van de vangst - in mijn ogen behoorlijk wat - als normaal. Wie ben ik?

Vorige week zondag heb ik aan deze kant van de berg een verkeerde afslag naar Las Galletas genomen. Vandaag ga ik zien waar het toen fout ging. Vanuit de haven loop ik de route opnieuw. Voor ik weg ga, rijdt een soort tankwagen de kade op. Ik herken het gevaarte, alleen al vanwege het opschrift dat hij uit Cantabrië komt. Dat ligt mooi wel aan de Golf van Biskaje. Dezelfde vaste bron weet raad. In de tank zitten heel kleine visjes: dorada’s. Die komen van ver weg uit Noord-Spanje om hier uit te groeien tot volwassen exemplaren. Dat gebeurt in kweekbakken verderop in zee. Die wagen komt zo eens in de paar maanden langs. De rest van de dag breek ik mijn hersens over de marge die op gekweekte dorada's zit. In de super betaalde ik vorige week voor een flinke vis €1,61.

De juiste weg blijkt al snel gevonden. Vanaf het massief van de Guaza zie ik beneden de kweekbakken liggen. Het landschap is ook nu weer indrukwekkend. In een groot keteldal vol met grote steensplinters heerst de rust. Voorbij een steenklomp begint de afdaling naar Palm-Mar. Steil, verdikkemes steil, dus concentreren.

De boulevard van Pal-Mar blijkt uitgestorven. ‘Een dooi kiendje mee ’n lam hèndje’, zou ons moeder in zo’n situatie gezegd hebben. Aan een groot hek hangt reclame in vier talen: ‘Het Paradijs breidt uit’. Da’s dan een oud plan, want het bouwterrein van zo’n drie hectare ligt er zo te zien al lang leeg bij. ‘El Paraíso crece’, luidt de Spaanse tekst. Iemand heeft er twee letters aan toegevoegd: ‘El Paraíso decrece’: het paradijs krimpt. Weer een droom aan stukken!

Voor ik het weet, denk ik aan een schilderij van Edward Hopper. Op de lege corniche ga ik d’r spontaan van zingen: ‘I walk this empty street, on the Boulevard of Broken Dreams’. Hier houdt de wereld dus op. Een bus komt er ook al niet: ik kan twee dingen doen. Ik kies voor het andere en loop door naar Las Galletas, bekend terrein. ‘We zijn wat we bij herhaling doen’, zei Aristoteles. In dat geval ben ik nu dan maar een wandelaar. Een wandelaar die vandaag op weg is naar zijn eigen kleine paradijs: de viswinkel.