Lang heb ik gedacht dat
alleen in Nederland het eten van (rauwe) haring ‘volkseigen’ zou zijn. Niet
dus. Landen rond de Oostzee hebben een eetcultuur waarin voor deze vis bij
wijze van spreken 365 recepten bestaan. Zelf vind ik een haringsalade waarvan
ook rood fruit onderdeel is, bijzonder smakelijk. Het recept nam ik mee uit de
buurt van Dresden.
En nu zit ik in
krokettenland. Dit gebied plaatste ik geruime tijd - net zoals NL-haringnatie -
aan de Noordzee, met een natuurlijke vertakking naar Vlaanderen, paradijs van
de garnalenkroketjes. Ook dit beeld heb ik inmiddels bijgesteld, want kroketten
zijn hier in dit Spaanse gebied overvloedig aanwezig, met een variatie aan
vullingen die verder reikt dan paarden- en kalfsvlees of vega..
Mijn moeder rolde ’s
maandags kroketten waarvoor wij ’s zondags het soepvlees uit onze mond spaarden.
Dat was een waardevolle opoffering in de wetenschap dat de volgende dag de
avondboterham verrijkt zou worden met een warme lekkernij. Ik weet niet of
iemand ze nog zelf maakt: diepvries is wel zo gemakkelijk. In vergelijking met
de snacks uit moeders pan, zijn de drie exemplaren van Van Dobben die ik graag
op zaterdagmiddag eet, veel rechter en egaler. En uitgevoerd met meer korst en
minder vlees.
De kroketten die ik hier
bestel, komen dus niet uit de diepvries. Het gaat om ‘croquetas caseras’, dus ‘zelfgemaakt’.
Veel korst hebben ze ook niet: je bijt je zo een weg naar de vulling. Een
daarin bestaat een ruim assortiment. Tot nog toe at ik vis, tonijn (uiteraard
ook vis), kip, gerookte ham (zoals hier afgebeeld). Bij de slager liggen ze per vierkante meter achter
glas in de koeling. Ik moet die met broccoli nog proberen. Het ambachtelijke
lees je er zo van af: geen eentje is gelijk aan de ander.
.jpg)
In dit krokettenland hier
vieren ze geen Sinterklaas. Dat kan ook niet, want hoewel de Goedheiligman in
de hoofdstad van dit land resideert, ligt zijn werkterrein in Nederland, met
een natuurlijke vertakking naar Vlaanderen. Dus als hij in het noorden
verblijft, kan hij hier niet zijn, ondanks zijn welhaast onbegrensde vermogen
tot bilocatie.
Uit een onderzoek onder
Europese naties dat vorige maand bekend werd, blijkt dat Spanje het op een hele
reeks onderwerpen slecht doet. Corruptie onder politici bijvoorbeeld. Openheid
richting pers. Transparantie van geldstromen. Op één item steekt Spanje met kop
en schouders boven de andere landen uit: de tolerantie ten opzichte van
etnische minderheden. Op dat terrein maakt Nederland het nu kennelijk zo bont,
dat de VN een onderzoek instelt naar de positie van de Zwarte Piet in de Lage
Landen.
Ik had bij haring,
kroketten en Zwarte Piet dus lange tijd heel erg het idee dat ze ‘NL-eigen’
waren. De vis en de snack moeten we kennelijk met andere landen delen. En nou
dreigt ook nog Pietermanknecht weggegomd te worden. Wat blijft dan nog over? Een glaasje Oranjebitter?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten