Top El Teide

Het voornemen om tot de top van Spanjes hoogste berg te klimmen, ontstond in september 2008. Het moest tot vandaag 26 oktober 2013 duren voor de spits van El Teide bereikt werd. Natuurlijk had het véél eerder gekund.

Het is in mijn ogen een heel georganiseer om tot het poortje op 3.555 m te komen, waarachter het pad ligt dat naar het de piek op 3.718 m leidt. Om een lang verhaal kort te maken: huur een auto om in tijd niet van de enkele bus afhankelijk te zijn. Bestel weken, zo niet maanden tevoren via internet een pas voor die laatste 163 m. Dat ding kost niks en je kunt binnen een marge zelf de starttijd bepalen. Als je niet te voet omhoog wil gaan, koop dan een week voor dé datum een kaartje voor de kabelbaan. Die brengt je vanaf zo’n 2.000 m tot bij dat bewuste poortje naar sendero no 10. Dit ticket moet voor een bepaald uur opgehaald worden. Is het niet druk, dan heb je geen voorrang. Is er wel veel volk, zoals vandaag met een wachttijd van meer dan een uur, dan scheelt dat een hoop tijd en ergernis. Overigens duurt het dan nog een uurtje voor je in de gondel kunt stappen.

Eenmaal bij dat poortje, is al dat geplan en georganiseer vooraf om hier te komen, van geen enkele betekenis meer. Eigenlijk geldt de toegewezen pas pas vanaf 15.00 uur. Gelet op het tijdstip van de laatste gondel terug, lijkt het me wijs het gewoon eerder te proberen. ‘Het is wel erg frisjes’, zeg ik om 14.00 uur tegen de controleur die dik ingepakt - en hopelijk met een kruik aan de voeten - in een donker hokje zat. Hij controleert de uitgedraaide ‘permissie’ en het hek mag open. In de volle zon en veelal afgeschermd door de rotsen, vallen de temperatuur van 6ºC en de venijnige wind mee. Met een beetje conditie en goed gekleed en geschoeid, kan iedereen die klus klaren. Ook kinderen lopen mee. Het uitstekende pad met stapstenen kent veel rusthaventjes, want het is vooral de ijle lucht die het klimmen inspannend maakt.

Die rusthoekjes zijn ook geschikt om van het zicht te genieten. Vier weken geleden liep ik met mijn nichtje het drukke wandelpad op 3.555 m vóór het poortje. Het was toen werkelijk imponerend om vanaf die hoogte rond te kijken. Echt letterlijk ‘rond’ kijken kon vandaag vanaf de top. Voor zover niet met passaatwolken bedekt, was Tenerife tot in de meeste uithoeken te overzien. Het Anagagebergte lag zoals verwacht verborgen. La Gomera schitterde in het westen terwijl Gran Canaria en La Palma zich grotendeels verstopt hadden in grote witte watten. Na afloop app ik de jongedame: ‘Gaaf. Is wat wij zagen x 4. De volgende keer kun jij bést mee naar de bergtop’.

Uit de krater komt rook. Een heel klein beetje. En het ruikt er ook wat naar zwavel. Op sommige punten zijn de keien bijzonder warm en kan je je handen verbranden bij kleine gaten met hete lucht. Dit hoge gedeelte kleurt veel lichter dan de rest van de berg en het lijkt vanaf het strand bij El Médano als een rond wit-geel ‘putje’ dat uit de piek gelepeld is. Als ik morgen over het strand loop, weet ik hoe het er echt uit ziet.

Het verblijf op deze hoogte ervaar ik als magistraal. Hoger kan hier niet, terwijl daarmee de koek nog niet op is. Zo kun je vanaf de kabelbaan te voet omlaag over de Pico Viejo, de oude krater op 3.135 meter, terug naar beneden; tot bij de Roques de García. Volgens mijn wandelbijbeltje vergt route 69 vier uur afdalen. Of misschien toch liever route 67, een rondwandeling naar de Huevos (eieren) del Teide. Dat pad is 90 minuten langer én wel steeds herkenbaar. Dat laatste is ook wat waard. ‘Veremos dijo el ciego’, ‘We zullen wel zien, zei d’n blinde’. Het staat in ieder geval op het lijstje voor de toekomst.