zondag 27 oktober 2013

Stadsopera Jheronimus (3); Verona aan de Maas

Deze tekst stond op 27 oktober 2013 in de Bossche Omroep als column rond de Stadsopera Jheronimus


‘De beste verhalen maken de werkelijkheid net iets groter’, gaat door mijn hoofd. Dat heb ik niet zelf bedacht. Wie wel, weet ik niet exact meer. In elk geval een Spanjaard. Ene Antonio, net als de naam van dat Spaanse restaurant in Den Bosch. Zo onthoud ik de dingen tegenwoordig. Antonio Dinges deed de uitspraak in een artikel over Verdi. Giuseppe Verdi, de grote Italiaanse componist van opera’s. Alleen Italianen bezitten het vermogen om de werkelijkheid groter te maken.

Hieraan denk ik dus als ik rond 08.30 uur over de Maasdijk fiets, richting Gewande. Daar heb ik een afspraak met een Nederlandse componist. Hij heeft de muziek geschreven voor de Bossche stadsopera rond Jeroen Bosch. Toevallig net wél de schilder over wiens werkelijkheid we nauwelijks wat weten! En als er nou één persoon is waarvan de werkelijkheid door schrijvers opgerekt wordt, dan is hij dat wel. Zo zou JB aanhanger zijn geweest van een godslasterlijke sekte en geestverruimende middelen hebben geslikt, al balancerend op de rand van waanzin. Een rechter zou met deze beweringen de vloer hebben aangeveegd bij gebrek aan bewijs.

Op het afgesproken uur verschijnt de componist. Hij heet Peter van Beijnum en even later zitten we achter een tafel, met zicht op de Maas. We hebben nog de helft te gaan van het libretto. Waar het kan, leg ik het koor nog een beetje Bossche klank in de mond. Een klein bietje. Peter slaat dit op in zijn computer.

Daarin staat ook de muziek die hij gemaakt heeft. ‘Luister’, zegt hij. En terwijl hij de elektronica aan het werk zet, zingt en humt hij de partijen mee. Peter kan heel hoog komen, voor een man dan. Langzaam verschijnt door zijn stem heen die van Aleid. Aleid, de hoofdpersoon. Aleid de super-BN’er. De onaantastbare, die weer terug in haar geboortestad Den Bosch, en ik citeer uit de website: ‘op het hoogtepunt van haar roem een gevecht met haar verleden niet kan ontwijken. Privé-demonen doemen op’.

Niet langer zit Peter naast mij, maar Aleid. De muziek tilt me op en voert me mee in Aleids zoektocht. Om weer naar de realiteit terug te keren, neem ik snel een slok van mijn thee. En denk opnieuw aan de uitspraak van Antonio: ‘De beste verhalen maken de werkelijkheid net iets groter’. En dat gebeurt hier. Zomaar op een maandagmorgen, aan de Maas. Verona aan de Maas. ‘Binnenkort in dit theater’.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten