Beulingstad

Als de bode hem de brief brengt, gaat zijn hart sneller kloppen. Hij herkent het logo en eigenlijk hoeft hij de envelop niet meer te openen. Het is zo al duidelijk en hij belt gelijk naar huis: ‘We zijn de fietsstad van Nederland geworden!’ Hij schrikt van zijn eigen volume als hij hoort met wat voor een enthousiasme hij dit nieuws door de hoorn brult. ‘Fijn jongen’, zegt zijn vrouw, ‘en wat wordt je volgende doel?’

Die vraag brengt hem weer met beide voeten op de grond. Zijn stad heeft nu ongeveer elke titel behaald die hij zich kan wensen. Zijn volgende horizon, miljaar, hij weet het even niet. Als troost leest hij dan toch maar even de brief waarmee hij nog in zijn handen zit. Vervolgens verlaat hij zijn werkplek, zet zijn mobiel uit en doolt depri, zonder iets of iemand te zien uren door het centrum. Uiteindelijk ziet hij voor de etalage van een slagerij het licht. Nog net voor 18.00 uur doet hij de aankoop die zijn leven een nieuwe impuls kan geven. Nu naar de vrouw.

Hij komt in een leeg huis. Op tafel ligt een briefje: ‘Ben een uurtje spinnen. (Magnetron). X.’ Hij glimlacht: al is het dan niet buiten, zijn echtgenote zit wel op de fiets. Snel haalt hij een pan uit het keukenkastje en memoriseert de instructies van de slager. Boter bruin laten worden, de worst in schijfjes snijden – niet te dik en niet te dun – die krokant bakken en ze daarna meteen eten met wat brood. Verhip, en meepesant wat appelschijfjes smoren.

Terwijl een heerlijke geur de keuken vult, trekt hij een fles witte wijn open. Een godenmaal wacht hem: echte Bossche beuling. Net zo authentiek als het woord ‘uwes’. En net zo uniek. Hij heeft zijn target gevonden: ‘Den Bosch, beulingstad van het jaar’.

‘Helemaal niet slecht’, stelt hij vast bij de eerste hap. ‘Sterker nog: mirakels lekker. Een streekproduct ook nog.’ Dat weet hij nog van toen Den Bosch hoofdstad van de smaak was. Ook al afgevinkt. Streekproducten zijn eerlijk, ambachtelijk, duurzaam en ze kunnen bogen op een eeuwenlange traditie; hij heeft dit in 2010 vaak uitgesproken vanachter de microfoon. ‘Het wordt de échte Jeroen Bosch Beuling’, zegt hij ferm. ‘Die is vast nog wel op een van zijn schilderijen terug te vinden. Of was dat nou bij Brueghel?’

Hij snijdt de rest ook en bakt de schijfjes knapperig bruin. ‘Da’s een flinke hap’ en hij zet wat in de magnetron staat weer in de koelkast. ‘Echte Jeroen Bosch Beuling, de Bossche tapa.’ Verdomd, dat klinkt magnifiek. Hij wil dit direct naar zijn contacten in Madrid sms’en maar zijn mobieltje staat uitgeschakeld. ‘Mañana, señor’, zegt hij en hij begint aan zijn tweede bord Bossche tapa.

Als zijn vrouw terugkomt van haar uurtje spinning plus cooling-down vindt zij haar man gelukzalig kijkend achter zijn lege bord. ‘Lieve schat’, zegt hij, ‘we worden de beulingstad van Nederland’. Ze glimlacht verheugd. Een man met een missie lééft!

Column Bossche Omroep, De krant op zondag, 18 december 2011