Azoren (2); walvispost

We 'doen' in elf dagen vier van de negen eilanden die samen de Azoren vormen. Om in die tijd 'alles' te zien, kun je met de auto en een goede reisgids in de hand op pad gaan. Bijvoorbeeld met de uitgave van Andreas Stieglitz, 'Azores, Car tours and walks'. Wij gaan voor de 'walks'.

Dus rijden we op zaterdagmorgen 14 juni vanuit Angra do Heroísmo naar Serreta. Van centraal-zuid naar noord-west Terceira. Het duurt even voor we Angra uit zijn. Er is veel volk op de been: kennelijk is de hoofdstad populair bij de localo's als winkelstad. 

De smalle kustweg kronkelt van het ene dorp naar het andere. Pure lintbebouwing, met huizen waarvan de witte kleur vaak opgehaald wordt met banen roze, groen, blauw. Een mooi gezicht. 

De weg klimt tot boven de 200 m. Links loopt het eiland met groene terrassen af naar de oceaan. We parkeren tegenover de afslag naar de vuurtoren, naast een huis waarvan de bejaarde eigenaar buiten zit. Hij heeft vanuit zijn eigen tuin een geweldig 'miradouro'. 

Dat wordt helemaal duidelijk als we richting vuurtoren gaan. Muurtjes van lavastenen omkaderen stukken gras- en bouwland die trapsgewijs richting zee gaan. Een soort vierkante sawa's, beeldbepalend voor dit groene eiland. Op de weerbarstiger natuur veroverd gedurende eeuwen. Tijdens deze wandeltocht vormen ze over een grote afstand ons decor.

Langs het pad ligt om de zoveelhonderd meter betonnen constructie waar de koeien die van wei naar wei gaan, kunnen drinken. Elk van die waterpartijen heeft zijn eigen familie kikkers. Je hoort ze al van ver. Vogelgekwetter klinkt de hele dag. 

We pauzeren in de buurt van een hooggelegen uitkijkpunt voor de jacht op walvissen. De kleine witte observatiepost dateert uit begin '50 vorige eeuw. Nu worden ook hier die grote dieren met rust gelaten. Je kunt er nog wel met de boot op uit om ze milieuvriendelijk en duurzaam te 'spotten'. Ons uitzicht is op dat punt overweldigend mooi.

Vervolgens door een hoog opgaande vegetatie naar langs een steil pad naar beneden. Tussen de omzoomde veldjes verlaten we de kust. Voor ons ligt de Serra de Santa Barbara: in feite staan we aan de voet van de oude vulkaan die oprijst tot 1.021 meter en nu - of misschien wel permanent - in de wolken ligt. 

Op enig moment slaan we af om een breed gravelpad te volgen door bossen met dennen en eucalyptusbomen. We klimmen flink en in de zon zweten we als otters. Overwaaiende wolken zorgen voor wat verkoeling. We zijn blij als we de zee weer zien en de frisse lucht voelen die van die kant komt. Omdat het weer hier onvoorspelbaar is, zit ik mijn rugzak de nodige regenkledij. Die blijft mooi ongebruikt op deze zonnige dag.

De oude man zit nog op dezelfde plek voor zijn huis. Nu in het gezelschap van zijn vrouw. Hij heeft beduidend minder moeite met mijn staccato-Spaans dan ik met zijn lispel-Portugees. Ja, goed gezien, we waren vier uur onderweg. En flink ons best gedaan. Inderdaad nu gauw onder de douche en dan siësta. Fijne dag.

Waarna we terug rijden naar Angra do Heroísmo. Toch 's opzoeken aan welk heldendom die baai zijn naam te danken heeft.