Voetbal

De laatste dag van de week is naar mijn idee om een aantal redenen traditioneel de meest lawaaierige in Spanje. Ook hier in Águilas. Allereerst omdat zaterdags rond 18.00 uur druk getrouwd wordt. Waarna 's avonds volgens goed mediterraan gebruik cohorten auto's toeterend door de straten trekken. Het ontbreekt er nog maar aan dat de vrouwen die onderweg gepasseerd worden, spontaan bijval betuigen door vanuit hun keel en met de inzet van hun tong massaal een hoog falsetstemjubelgeluid te produceren zoals bijvoorbeeld in Marokko het geval is. Verder wordt het na 22.00 uur ook gewoon stapavond. Hier overigens zonder politie te paard en sportschoolspierballen-met-oordopje aan de deur.

Op 24 mei krijgen de Spanjolen er een extra reden bij om de herrie te vergroten. Rond 23.30 uur blijkt  Real Madrid de winnaar in de finale van de Champions Leage tegen plaatsgenoot Atletico. Dat er gescoord moest zijn, was ons onder het eten al duidelijk geworden door het gejuich van tv-kijkende buurtgenoten. In Lissabon blijkt Real de baas, waarna Águilas getrakteerd wordt op vuurwerk, losgelaten dorpsgekken, knetterende brommers en een parade van auto's met een haperende claxon.

Águilas, nota bene. Alsof Coevorden uit zijn bol gaat bij een overwinning van Feijenoord op Sparta. Madrid ligt hier jandorie zes uren in de auto vandaan. Waar hebben we het over? Testosteron? Latijns enthousiasme of degeneratie?

Die ochtend hoorde ik op de markt overigens dat Nederlands WK-openingswedstrijd in Brazilië er een tegen Spanje zal zijn. Hier gaan de straten niet verloren achter of onder de vlaggetjes. De supers hebben ook een equivalent van Roy Donders juichpakken in de aanbieding. Opgefokte bende. Daarom zal het voor de Oranjesupporters ook een kater opleveren als Spanje op 13 juni overtuigend wint. Dan gaan ze hier weer toeterend op pad.

In elk geval is op deze 24ste mei door die herrie het voortdurende geblaf van die hond-aan-de-overkant-die-ze-steeds-alleen-thuis-lijken-te-laten tijdelijk niet te horen.