Azoren (4); theehuis op Faial

In Horta, de hoofdstad van het eiland Faial gaan we op zoek naar het 'Casa de Chá'. We zijn net aangekomen van Terceira en hebben trek. Volgens TripAdvisor en is dat 'casa' zeer de moeite waard. Ook andere sites zijn lovend. 

In vergelijking met het kleurige en statige Angra do Heroísmo op Terceira lijkt het centrum van Horta op het eerste gezicht wat smoezelig.  Verlaten gebouwen, gaten in het stratenplan. Misschien is het appels met peren vergelijken. Hoe dan ook, het theehuis maakt qua inrichting en sfeer een bijzondere indruk. Beetje jaren '60 en tegelijkertijd toch ook hedendaags, strak en speels. Prachtige schaduwrijke tuin, spirituele muziek, als die term bestaat. En een jonge clientèle.

In de keuken straat een dame van rond de 60. De ober blijkt haar zoon. Soep van de dag: bonen en kool. Aangevuld met smaakvol belegde warme en koude toast. En witte wijn van de Douro. Het enorme aanbod thee in blinkende voorraadbuisjes laten we onaangeroerd.

Vanachter onze tafel zien door het open raam de vulkaan op het buureiland Pico. De late zon geeft aan die berg een mooie kleur.

Om 21.30 uur vraagt moeder ons met klem mee te komen naar het dakterras. Dit moment valt sneller dan bij ons de overgang van licht naar donker. In het westen licht de lucht nog op achter de twee torens van een kerk. Aan de andere kant ligt het eiland in zijn volle breedte tegenover ons, met op zijn grondgebied de hoogste berg van Portugal. Dit gevaarte domineert de horizon. Majestueus. 

De vrouw is enthousiast: 'Dit licht, het zicht, het gezang van de vogels'. Ze knijpt van genot haar ogen en handen dicht. Een bijzondere combinatie op dit moment van de dag, zegt ze. Ze geniet intens. De dame komt oorspronkelijk van het hoofdeiland Sāo Miguel en werkte hier op Horta 35 jaar als hoofdverpleegster. Daarna begon ze dit theehuis.

Als we aan ons toetje zitten, zegt ze goedendag en laat het theehuis over aan de zorgen van zoon twee die zijn broer heeft afgelost.

Nummer twee blijkt de hotelschool achter de rug te hebben. Hij werkte op verschillende plaatsen in Europa. Omdat we de volgende avond vis willen eten, geeft hij me wat namen waaronder die van een nieuw restaurant aan de haven. 'Zo nieuw dat ik er nog niks negatiefs over gehoord heb. In elk geval weet de eigenaar waarover hij het heeft want hij is van huis uit visser'. Mijn opmerking dat ik zo'n gelegenheid zoals die van zijn moeder&Zonen in zo'n uithoek van Europa niet verwacht had, klinkt hem bekend in de oren. 'Waarom dan?', luidt zijn vraag. Tja, waarom ook niet.