Azoren (5); de solozeiler

Bij zonnig weer met plukken witte wolken gaan we 16 juni op pad volgens de aanwijzingen voor route 23 uit het boekje. Van zuid naar noord door Horta, proviandering bij Padaria Popular en dan steil omhoog over de kasseien. 20°C: heet in de luwte, beetje fris in de noordenwind vanaf de krater.

Onze inspanning wordt beloond met een imponerend uitzicht over drie eilanden. Allereerst de baai van Horta en aan de overkant de met een wolkenbank afgetopte vulkaanpiek van Pico. Dan daar weer achter het lange eiland São Jorge.

Een flink stuk vals plat volgt. Eerste pauze voor brood met lokale gerookte kaas. Verder over het pad dat uitkomt op de openbare weg die over een bergrug verder gaat. Rechts loopt het af naar zee, links ligt de weidse en intens groene Vale dos Flamengos, het ‘Dal der Vlamingen' met het gelijknamige dorp Flamengos. Overal Friese koeien. Hun massale aanwezigheid hier heeft zo z'n historie weten we sinds ons eerste bezoek aan de Azoren in oktober 2012. 

Vlamingen: Flamengos. Die lieden kwamen naar Faial, het als vierde ontdekte eiland der Azoren, onder leiding van Josse van Huerter. 

Er staat een jong geitje op de rijbaan. We waarschuwen de eigenaar, waarvan het dochtertje de vluchteling weer bij de rest achter het hek stopt. 'Thank you', zegt de man.

Landinwaarts lijkt het alsof we door een groen en glooiend Alpenlandschap in de buurt van Trentino gaan. Veel lichtgeschilderde, goedverzorgde huizen van een neutrale architectuur in een bijgeknipte natuur: alles keurig aan kant: Portugal lijkt hier ver weg. Bij het zien van de zee tegen het decor van de eilanden roep ik: 'Vierwoudstedenmeer, Lago Maggiore!'

Weiden. De perceelscheiding is hier niet zoals op Terceira aangebracht met stenen muurtjes. Op Faial is dat met behulp van rijen bamboe; 'Spaans riet', zoals de auteur van de wandelgids aangeeft. Een alternatief wordt gevormd door rechthoeken of cirkels bloeiende hortensia's, die hun naam volgens een lokaal verhaal ontlenen aan de stad Horta. Een andere theorie verwijst naar Hortense de Beauharnais.

Bij Praia do Almoxarife staat vlak aan zee een monumentje voor de eerste Portugees die solo om de wereld zeilde. 'Die zal dan wel hier vandaag komen', denk ik terwijl ik zijn naam gelijk weer vergeet.

Na een forse klim in de zon dalen we via een steile 'canada' af. Moe bereiken we Horta, op het punt waar we vijf uur eerder rechtsaf gingen. De cirkel is rond. Inmiddels speelt Portugal de eerste helft in de WK-poule tegen Duitsland. De cafés zitten vol kijkers.

Om 21.00 uur gaan we op zoek naar het nieuwe visrestaurant dat ons de avond ervoor werd aangeraden. In een verportugeest Spaans vragen we de weg en dat werkt. Een portier in blauw uniform informeert in het Engels naar ons land van herkomst. 'The Netherlands' dus. En juist op dat moment stapt een Duits stel naar buiten waarmee we de vorige avond kennis maakten in het theehuis. 'Spitze', is het hier, zeggen ze. 'Toll, super'. 

'Zij zijn dus wel Duitsers', merkt de portier op. Aangezien het Portugese voetbalteam net door de oosterburen afgedroogd is, reageer ik niet zonder leedvermaak en dubbele bodem: 'Yes, they are the enemy'.

Het eten is subliem. Zwaardvis. Droge witte wijn 'Pedras Brancas' uit de Azoren, van het eiland Graciosa.

Kaart en aankleding verwijzen naar de twee solotochten van de eigenaar rond de wereld. Het uitzicht over de westelijke baai blijkt bij dit late zonlicht een plaatje. We genieten volop.

De portier komt een praatje maken. Interessante details over de directe omgeving. Ik begin over mijn belangstelling voor de Vlaamse kolonisten hier. En het stadje Flamengos iets verderop. Onze tijdelijke gesprekspartner blijkt - hoewel geboren op Pico - van verre Vlaamse komaf. Hij vermeldt de naam van Josse van Huerter die in 1468 toestemming kreeg tot de stichting van wat nu Flamengos heet. Hij verwijst ons naar de buurtkerk die de herinnering aan die Vlamingen vasthoudt. De volgende dag zullen wij die Igrejade Nossa Senhora das Angústias inderdaad bezoeken. Een plaquette noemt Van Huerter 'Capitão da Nova Flandres', Kapitein van Nieuw-Vlaanderen.

We kletsen verder met de dame die ons al de hele avond bedient. Ze komt ook van de overkant, van Pico. Ja, ze zeilt zelf ook. 'Dank u voor de complimenten aan de keuken. Ik zal ze doorgeven aan mijn baas. Genuíno Madruga, de solozeiler. De man die eerder bij uw tafel een praatje kwam maken'.